Fridrix Engels: Redaktələr arasındakı fərq

Marks tezisləri irəli sürür, iqtisadi məsələləri təhlil edir, onların şərhi isə Engelsin üzərinə düşürdü. Engels açıq bir şəkildə Marksı öz zamanının ən böyük düşüncə adamı hesab edirdi. Heç təsadüfü deyildir ki, Marksın qəbri üstündəki nitqində o, mərhum silahdaşını “müasir mütəfəkkirlərdən ən böyüyü kimi” xarakterizə edir və “bu əzəmətli simanın vəfatından sonra əmələ gələn boşluq ən yaxın zamanda özünü hiss etdirəcək” deyirdi. Fridrix Engels Marksın vəfatından bir il sonra “Kommunist Partiyasının manifesti”nin [[1883]]-cü il almanca nəşrinə müqəddiməsində yazırdı. ”...hər bir tarixi dövrün iqtisadi istehsalı və bunun labüd nəticəsi olan cəmiyyət quruluşu həmin dövrün siyasi və əqli tarixinin əsasını təşkil edir; buna uyğun olaraq... bütün tarix sinfi mübarizə tarixi olmuşdur, ictimai inkişafın müxtəlif pillələrində istismar olunan siniflərlə istismarçı siniflər arasında, tabe siniflərlə hakim siniflər arasında mübarizə tarixi olmuşdur və indi bu mübarizə elə bir pilləyə gəlib çatmışdır ki, istismar edilən və məzlum sinif (proletariat) eyni zamanda bütün cəmiyyətin istismardan, zülm və sinfi mübarizədən həmişəlik azad etmədən onu istismar edən və ona zülm edən sinifdən (burjuaziyadan) azad ola bilməz, – bu əsas fikir bütünlüklə və yalnız Marksa məxsusdur” . Sonra Engels Manifestin [[1890]]-cı il almanca nəşrinə müqəddiməsində bu fikirə əlavə olaraq belə bir qeyd edir: “... bu fikrə biz hər ikimiz hələ [[1845]]-ci ildən bir neçə il əvvəl tədricən yaxınlaşırdıq. Bu istiqamətdə mənim müstəqil surətdə nə qədər irəliləyə bildiyimi “İngiltərədə fəhlə sinifinin vəziyyəti” adlı əsərim göstərir... [[1845]]-ci ilin yazında mən Brüsseldə Marksla yenidən görüşdükdə isə o artıq həmin fikiri hazırlamışdı və demək olar tamamilə burada təkrar etdiyim kimi, aydın ifadələrlə mənə şərh etdi”. Engelsin özünündə səmimi etirafından göründüyü kimi kommunizm nəzəriyyəsini ilk dəfə elmi şəkildə ifadə edən Karl Marks olmuşdur, belə olan təqdirdə nəzəriyyəyə yeni “bani” axtarmağa nə ehtiyac var. Kommunist ideologiyasıyla bağlı qərb ictimai fikrində mövcud olan ikinci yanlış tendensiya isə marksizmi radikal və mülayim qanadlara bölmək təşəbbüsüdür. İstər amerikalı tənqidçi Parkes, istərsədə İngilis filosofu Karl Popper öz əsərlərində dəfələrlə bu “sürreal” (reallıqdan kənar, reallıqdan xaric), qanadlar haqqında gen bol yazıblar. Onlar gah iddia edirlər ki, Marksdan fərqli olaraq Engels guya “mülayim” qanadın təmsilçisiydi, o proletariatın hakimiyyətə gəlməsi məsələsində guya inqilaba yox, parlament demokratiyası yoluna üstünlük verirdi, gah da iddia edirlər ki, istər Engels, istərsə də Marks ölümlərinin sönuna yaxın guyaki hakimiyyətə gəlmək üçün inqilaba yox, parlamentə, seçkilərə daha çox ümüd bəsləyirdilər, başqa sözlə, guya inqilaba münasibətdə tərəddüd edirdilər. Hətta bu məsələdə bəziləri elə bayağılığa yuvarlanırlar ki, az qalırlar Engelsi inqilabçı yox, adi bir iqtisadi islahatçıya çevirsinlər. Bəs əslində real həqiqət nədən ibarətdir? Məlumdur ki, “Kommunist Partiyasının manifesti ” marksizmin ilk proqram sənədidir və bu əsəri Marksla Engels 28-30 yaşlarında, yəni kifayət qədər gənc ikən yazmışdılar. Manifestin [[1883]]-cü il almanca nəşrinə yazılmış müqəddimədə Engelsin bir ifadəsi diqqəti cəlb edir. Engels Marksı nəzərdə tutaraq yazırdı: ''“Onun vəfatından sonra “Manifesti” dəyişdirmək və ya tamamlamaq haqqında heç bir söz ola bilməz.”'' Bu nə deməkdir? Bu hər şeydən əvvəl o deməkdir ki, bu iki mütəfəkkir arasında heç bir vaxt prinsipial fikir ayrılığı olmamışdır və ən əsası isə onlar 28-30 yaşları olarkən necə fikirləşirdilərsə, elə ahıl çağlarında da eyni düşüncələrində qalırdılar. Əks təqdirdə Engels ən azından ölümündən cəmi bir il əvvəl Manifestin [[1893]]-cü il italyanca nəşrinə yazdığı müqəddimədə bununla bağlı hansısa qeydləri, iradları bildirmiş olar və ya ən azından “Manifestə” söz ardı yazardı. Amma bunu etməməsi və Manifestin [[1848]]-ci il variantını olduğu kimi saxlaması bir daha qəti şəkildə sübut edir ki, nə Marks, nə də Engels ömürlərinin sonuna yaxın gənc vaxtlarında irəli sürdükləri prinsiplərin heç birindən, o cümlədən “inqilab” nəzəriyyəsindən bir mənalı olaraq əl çəkməmişdirlər. Eyni zamanda bu da danılmaz bir həqiqətdir ki, Fredrix Engels ömrünün sonlarına yaxın hakimiyyətə gəlmək yolunda parlament demokratiyasına böyük ümidlər bəsləyirdi. İngilis parlamentinə keçirilən seçkilər və bir neçə fəhlənin açıq mübarizədə öz rəqiblərini üstələyərək parlamentdə təmsil olunmaq hüququ əldə etməsi Engelsdə belə bir ümid yaradırdı ki, əgər müstəqil siyasət yeridə bilən möhkəm fəhlə partiyası olarsa, onda kommunistlər seçkilərdə böyük əksəriyyətin səsini qazanmaqla dinc yolla hakimiyyətə gələ bilərlər: "Fransa və Amerika kimi demokratik respublikalarda, həmçinin… xanədanın xalq iradəsi qarşısında aciz olduğu İngiltərə kimi monarxiyalarda köhnə cəmiyyət dinc yolla yeni cəmiyyətə qovuşa bilərdi."<ref>K.Marks və F.Engels. seçilmiş əsərləri, cild 3, səh. 496, Bakı-1983</ref>. Amma son 100 illik Avropa tarixi qəti şəkildə sübut etdi ki, fəhlə sinfi parlament demokratiyası yoluyla nəinki hakimiyyətə gələ bilmədi, hələ üstəlik kommunist fəhlə partiyaları öz simalarını itirərək burjua siyasətinin əlavəsinə çevrildilər. Belə olan halda isə Engelsin ölümündən iki il əvvəl dediyi bu sözlər indiki dövr üçün də çox aktual səslənir. "Madamki varlı siniflərin özləri azad olmağa nəinki heç bir ehtiyac hiss etmir, hətta fəhlə sinfinin özü-özünü azad etməsinə var qüvvə ilə mane olurlar, deməli fəhlə sinfi sosial inqlabı təklikdə hazırlayıb həyata keçirməlidir."<ref>K.Marks və F.Engels. seçilmiş əsərləri, cild 3, səh. 496, BaarBakı-1983 səh. 509</ref>. Nəticə: Fredrix Engels yaşadığı həyatla biz kommunistlər üçün əsil həyat məktəbi miras qoyub getmişdir. O əyani surətdə göstərmişdir ki, varlı fabrikant oğlu öz dəbdəbəli həyatını işçi sinfinin azadlığı naminə barrikadalara, polis təqiblərinə necə dəyişmiş, təminatlı zəngin həyatını öz əqidəsinə necə qurban vermişdir. Engels aid olduğu kapitalistlər sinfinin forslu, özündən müştəbeh filosofu da ola bilərdi, amma bu mövqeyini şüurlu surətdə dünya proletarlarının müəllimi adına dəyişmiş, proletariatın elmi dünyagörüşünü yaratmaq işini varlı məclislərində siyasi tost deməkdən üstün tutmuşdur. K.Marks və F.Engels ilk dəfə olaraq elmi surətdə hər kəsə sübut etdilər ki, tarixin yaradıcısı imperatorlar, krallar yox, həqarətlə qara camaat adlandırılan xalq kütlələridir və onlar öz elmi dünyagörüşlərinə yiyələnməklə öz əməklərinin nəticəsini özgələrinin yox, özlərinin mənimsəyə biləcəkləri sosial ədalətli cəmiyyətin qurucusu olacaqlar.