Bu qanunun qəbul edilməsindən əvvəl nəşr olunan qəzetlər haqqında Əhməd Kəsrəvi yazırdı ki, doğrudur, bu dövrdə ölkədə bir sıra mətbu orqanlar çıxdı. Lakin onların çoxu yersiz dualar, məddahlıq, qaranı ağ göstərmək və başqa bu kimi yazılarla dolu idi. Ölkədə aparılan işlər və baş verən proseslərin tənqidindən söhbət gedə bilməzdi. Sanki buradakı məmurlar bütün işlərdən uzaq idi.
Lakin haqqında söhbət gedən qanun qəbul olunduqdan sonra mətbuat bütün ölkədə azad şəkildə nəşr edilməyə başladı. Qələm sahibləri tam qüvvəylə xalqı informasiya ilə təmin etmək üçün səfərbər oldular. İstər siyasi, istər ictimai, istərsə də iqtisadi baxımdan bütün məsələlər qəzet səhifələrində şərh və analiz olunmağa başladı. Saray, hətta şəxsən [[Məhəmmədəli şah]] belə tənqid edildi. Ə. Kəsrəvinin qeyd etdiyinə görə, Sultanulüləma Xorasani “Ruhulqüds”"Ruhulqüds" qəzetində cəsarətli sözlər yazmışdı: “Bunların"Bunların da başında Məhəmmədəli Mirzə dururdu. Təhsil nazirinin məhkəməyə müraciəti nəticəsində Sultanülüləma oraya dəvət edildi. Məhəmmədəli mirzənin ünvanının “qəssab"qəssab dükanı”dükanı" adlandırılmasının səbəbi soruşulduqda Sultanülüləma münsiflər heyəti çağırılmasını tələb etdi. Bu bəhanə ilə cavab verməkdən boyun qaçırdı və iddia təmin olunmadı”olunmadı".
Məmmədəmin Rəsulzadə yazırdı ki, “iranlıların"iranlıların Bakıda qurulan ilk inqilabi cəmiyyəti Tehran və Təbrizə mürşidlər, fədailər, bombalar və sair məvaddi-infilaqiyyə göndərirdi”göndərirdi". O, İranda inqilab və azadlıq hərəkatını “izhar"izhar edən qüvvət və alimlərin toplandığı mərkəzin Bakı və İstanbul olduğunu”olduğunu" qeyd edirdi: “Məşrutə"Məşrutə dönəmində İstanbulda əsasən iranlı türklərdən ibarət “Səadət"Səadət əncüməni”əncüməni" adlı komitə təşkil olunmuşdu. İstanbulda “Səadət"Səadət əncüməni”əncüməni" tərəfindən həftəlik “Siruş”"Siruş" (1909-1910) adlı qəzet çıxarılırdı. Onun yaradıcı heyətinə Seyid Məhəmməd Tofiq, [[Əliəkbər Dehxuda]] (”Sure"Sure-İsrafil”İsrafil" qəzetinin aparıcı müxbiri) Əhməd bəy Ağaoğlu və Yəhya Dövlətabadi daxil idilər.
