Saib Təbrizi: Redaktələr arasındakı fərq
Silinən məzmun Əlavə edilmiş məzmun
kRedaktənin izahı yoxdur |
k tire |
||
Sətir 14:
}}
'''Saib Təbrizi'''
== Həyatı ==
Sətir 24:
Sarayda Saib görkəmli həkim və şair, Azərbaycan türkcəsində yazılmış məşhur "[[Vərqa və Gülşa]]" poemasının müəllifi [[Məsihi]] ilə rastlaşır. Məsihi burada şahın həkimi kimi çalışırdı. Bir çox təzkirəçilərin Məsihini Saibin tələbəsi hesab etmələrinə baxmayaraq onların dostluğu hər iki şairin yaradıcılığına müsbət təsir edir və uzun müddətli olur. Saib Məsihinin yaradıcılığını yüksək qiymətləndirir və onun ölümündən sonra dostunun "Divan"ının ilk tərtibçilərindən olur. Təzkirəçi [[Mirzə Tahir Nəsrabadi]]nin yazdığına görə, Saibin evində Məsihinin on "Divan"ı varmış.
Saib Təbrizinin atası onun dalınca Hindistana gəlib, İsfahana aparmaq üçün icazə istəyir. [[1633]]-cü ildə artıq [[Kəşmir]] hökmdarı olan Zəfərxan Sahibin vətənə dönmək arzusunu yerinə yetirir. Lakin bir sıra səbəblər ucundan şair İsfahanda çox duruş gətirə bilmir və yenə səyahətə yollanır. O, [[Məşhəd]], [[Qum]], [[Qəzvin]], [[Yəzd]], [[Ərdəbil]] şəhərlərini gəzərək yenidən İsfahana dönür. Bu dəfə [[II Şah Abbas]] ([[1642]]-[[1666]]) şairi ehtiramla qarşılayır və sarayına dəvət edir. Saib sarayda məlik-üş-şüəra
Saib Təbrizi İran tədqiqatçılarının "İsfahan üslubu" adlandırdıqları yeni poetik cərəyan yaradır. Qeyd olunmalıdır ki, Hindistanda onu farsdilli poeziyanın "Hindistan məktəbi"nin banisi kimi tanıyırlar. Sarayda ikən Saib öz qəsidə və epik əsərlərində şahın hərbi hünərlərini tərənnüm edir. "[[Qəndəharnamə]]" poeması bunların arasında bədii dəyərinə görə xüsusi yer tutur. Bu poema II Şah Abbasın [[Əfqanıstan]] yürüşünə və [[1649]]-cu ildə [[Qəndəhar]]ı tutmasına həsr olunub.
| |||