Bəst: Redaktələr arasındakı fərq
Silinən məzmun Əlavə edilmiş məzmun
kRedaktənin izahı yoxdur |
|||
Sətir 1:
'''Bəst''' — [[Orta Şərq]]də tətil və sığınacaq anlayışı. {{mənbə_göstərin}}
Adətən bəst yeri kimi [[pir]], [[məscid]] və yaxud camaat tərəfindən hörmətlə yanaşılan bir yer seçilirdi. Bəst məhkəməyə qədər insanların özbaşına olaraq cəzalandırılmasının qarşısını alırdı. Burada hətta quldurlar da sığınacaq tapırdı. Bəst həm də etiraz əlaməti kimi bazarların və emalatxanaların bağlanmasına da
== Bəst 19 əsrdə ==
'''Bəst 19 əsrdə'''. 19 əsrdə [[Orta Şərq]]də bəst kimi xarici ölkələrin [[səfirlik]]lərini, [[teleqraf]] və [[poçt]] stansiyalarını da istifadə edirdilər. [[19 əsr]] görkəmli Orta Şərq siyasi xadimi [[Mirzə Tağı xan Əmir Kəbir]] bəsti ləğv etmək üçün müəyyən tədbirlərə əl atmışdı. Belə ki, onun [[1848]]-[[1851]] illərdə keçirdiyi islahat tədbirləri ruhanilərin narazılığına səbəb olmuşdu və onun ruhanilərlə ilk qarşıdurması, Təbrizdə, şeyx-ül-islam Əli xan Əfşarın bu şəhəri "on ikinci imamın şəhəri" elan etməsindən sonra baş vermişdi.Bu o demək idi ki [[Təbriz]] bütün vergilərdən azad olunur. Təbriz qiyamçıları Təbrizdə bəst oturdular. Tehran imam cüməsi mirzə Əbülqasım bəst edənləri dəstəklədi. Əmir Kəbir Tehran imam cüməsini ingilislərlə işbirliyində, islahatlara dəstək olmamaqda suçladı. İmam cümə şahın dəstəyini qazanmağa çalışsa da buna nail ola bilmədi və etirazın başçılarını Əmir Kəbirə təslim etməyə məcbur oldu. Bundan sonra Əmir Kəbir bəst adətini ləğv etmək qərarına gəldi. Əmir Kəbirin imam cümədən [[Tehran]]da, bəsti ləğvini sanksiyalaşdırmaq üçün, ali ruhanilərin yığıncağını keçirməyi tələb etdi. Ancaq Təbriz imam cüməsi Əmir Kəbirin iradəsinə qarşı çıxdı, o Tehrana gəlmədi, onun güclə Tehrana gətirilməsinin qarşısını almaq üçün isə təbrizlilər onun evinin qarşısında [[qarovul]] təşkil etdilər. Ancaq Əmir Kəbir bəst yerlərinin məhdudlaşdırılmasına nail oldu. [[1850]] ildən bəst yerləri kimi: Məşhəddəki [[İmam Rza]], Qumdakı [[Fatimə]] məscidləri, eləcə də, Tehranda [[Şah Əbdül Əzim]] məscidi, şahın və sədr-əzəmin at ahırları hesab olunurdu. Sonralar bu siyahıya xarici ölkələrin səfirlikləri və elçilikləri də daxil oldu.[1]
| |||