Xırmandalı (Masallı): Redaktələr arasındakı fərq

Silinən məzmun Əlavə edilmiş məzmun
Sətir 51:
1974-cü ildə kəndin ərazisindən Azərbaycan Atabəylər dövləti (1136-1225) dövründə zərb edilmiş pul dəfinəsi aşkar edilmişdir.
XIRMANDALI KƏNDİRESPUBLİKASI
 
Xəzər dənizinin sahilində, karvan yolunun üstündə yerləşən Azərbayjanın ən qədim və tarixi şəhəri olan Muğan (bəzi mənbələrdə Şiri-Muğan, Mugistan, Muğan şahlığl və Muğaniyyə) ta əzəldən türk tayfaların yaşayış məskəni olmuşdur. Həmin tayfalar hamısı muğanlılar adı ilə tanınmışdılar. Orta əsrə mənsub olan ərəb müəlliflərindən biri- Müqəddəsi tarixi mənbələrdə Muğan şəhərinin gözəlliyi, əhalisinin səxavəti və hörmətcilliyi barədə məlumat vermişdir. Vaxtilə Masallının Xırmandalı kəndində müxtəlif ərazilərindən tapılan qədim saxsı qablar, silahlar, sikkələr və s. araşdırmaçılara Muğan şəhərinin bu ətraflarda olduğunu söyləməyə əsas verir. Azərbaycan ərazisində yaşayan ən qədim tayfalardan biri də xırmandalılar olmuşlar. Xırmandalılar türkdilli tayfa olaraq yazılı mənbələrdə Xırmandalu, Harmandalu, Xudbəndalu və s. kimi adlarla göstərilir.
On altıncı yüzülliyin Azərbaycan tarixçisi və diplomatı Oruc bəy Bayat (1560 1604) qızılbaş tayfalarından bəhs edərkən xırmandalıların Bayat tayfasına mənsub olduqlarını və Səfəvilər dövlətinin siyasi həyatında mühüm rol oynadıqlarını göstərir. (ASE, X c, səh.9. Bakı -1987).
Sətir 87 ⟶ 86:
yazıçı-jurnalist.
 
MUĞAN HAQQINDA ƏFSANƏ
 
Deyirlər, bu yerlərin təbiəti çox gözəl, adamları isə igid olub. Oğlanlar qızları, qızlar da oğlanları bacarığına, igidliyinə, qəddiqamətinə görə sevər, icdivac bağlayarmış. Rəvayətə görə Muğan enlikürəkli, sağlambədənli, ağıllı və qoçaq oğlan idi. Göytürk el – obasının qızları elə buna görə də ona bir könüldən min könülə aşiq olmuşdular. Muğan isə Zivər adında bir qızı sevirdi. Hər ikisi bir obada böyüyüb boya-başa çatmışdılar. Onlar el şənliklərində, toybayramlarda keçirilən yarışmalarda: ox atmaqda, at çapmaqda, qol çırmalayıb qurşaq tutmaqda bir-birinə üstün gəlmək üçün çox səy göstərsələr də, sonda oyunu heç-heçə qurtarardılar. Muğan uzaqdanyaxından Zivəri heyrətlə süzür, bir-birinə tuş gələndə danışmağa söz tapmır, nitqi tutulardı. Zivər də onun bu halına gah həyəcanla tamaşa edər, gah da xəfifcə gülümsünərək köks ötürərdi.