Tiqran Petrosyan: Redaktələr arasındakı fərq

Silinən məzmun Əlavə edilmiş məzmun
Redaktənin izahı yoxdur
Redaktənin izahı yoxdur
Sətir 19:
}}
 
'''Tiqran Petrosyan''' (d. 17 iyun 1929 - ö. 13 avqust 1984) — [[Sovet]] və [[Ermənistan]] [[Qrossmeyster]]i və [[1963]]-dən [[1969]]-a kimi DünayDünya Çempionu. Keçilməz müdafiə üslübü olduğu üçün onun ləqəbi "Dəmir Tiqran" idi. Bu üslübda təhlükəsizlik hər şeydən üstündür.
 
PetrosianPetrosyan 8 dəfə Dünya Çempionluğuna namizəd olduolub ([[1953]], [[1956]], [[1959]], [[1962]], [[1971]], [[1974]], [[1977]][[1980]]). O, [[1963]]-cü ildə [[Mixail Botvinnik]]i udaraq Dünya Çempionu olduolmuşdur. [[1966]]-cı ildə tac uğrunda mübarizədə [[Boris Spasski]]yə qalib gələrək ikinci dəfə çempionun dəfnə çələngini alır. [[1969]]-çu ildə isə Spasski ilə görüşdə dünya çempionunun tacını müdafiə edə bilməyərək, məğlubiyyətə uğrayır.
 
Beləlklə, o 3 il ərzində 10 dəfə ardıcıl olaraq Dünya Çempionluğunu müdafiə elədi. Tiqran 4 dəfə Sovet çempionu olub ([[1959]], [[1961]], [[1969]], və [[1975]]).
 
Petrosyan şahmatın Ermənistanda[[Ermənistan]]da populyarlaşdıran şəxs kimi də tanınır. O "2004-cü ildə kitab"ın müəllifləri tərəfindən şahmat tarixinin qalib gəlmək üçün çətin bir oyunçu kimi tanındı.
 
== Həyatı ==
Petrosyan 17 iyul [[1929]]-cu ildə [[Tbilisi]]də erməni ailəsində doğulub. Şahmatı 8 yaşında öyrənib. Savadsız atası Vartan onu təhsilini davam etdirməsi üçün həvəsləndirirdi və şahmatin karyera kimi ona heç bir uğur gətirməyəcəyini düşünürdü. [[İkinci Dünya müharibəsi]] zamanı Petrosyan yetim qaldıqalır və yaşamaq üçün küçə süpürməyə məcburiyyətində qaldı. Nə zaman ki, onun eşitməsi pisləşmişdi və həyatı boyunca düçar olan bir problem idiolur. 1969-cu ildə "Time" jurnalında müsahibısindı xatırlatdı:
 
“ Mən küçələri qışın ortalarından süpürməyə başladım və bu qorxulu idi. Əlbəttə ki, orda heç bir təmizləmək üçün mexanizmlər yox idi və beləliklə biz hər şeyi əlimizlə edirdik. Bəzi yaşlı kişilər mənə kömək edirdi. Mən çox zəif oğlanıydım. Küçələri süpürməkdən utanırdım, Güman edirəm ki, utanmağım təbbi idi. Səhərlər küçələr boş olanda bu heçdə pis deyildi ancaq hava işıqlaşan kimi izdiham olurdu və mən buna nifrət edirdim. Mən xəstəndim və bir il məktəbə getmədim. Bibim hıqiqətən xilas elədi məni. Mən xəstə və ac olanda o mənə yemək üçün çörək verdi. Həmin zamanlarda eşitməmdə problem yaranmağa başlayırdı. Bunların necə baş verdiyini xatırlamıram. Bir çox şeyləri dəqiq yadımda deyil.”