Bitkilərin işıq rejimi: Redaktələr arasındakı fərq

1. [[İşıqsevən bitkilər]] və ya [[heliofitlər]] – bura açıq sahələrin, daim işıqlanan yerlərin (savanna, səhra) bitkiləri daxildir. [[İşıqsevən bitkilər]]<nowiki/>in normal böyüməsi üçün intensiv [[günəş radiasiyası]], yaxud süni radiasiya tələb olunur. Meşə zonasında bu bitkilərə az təsadüf olunur. [[İşıqsevən bitkilər]]ə [[bağayarpağı]], [[suzanbağı]], [[kəklikotu]], [[günəbaxan]], [[pambıq]], [[Qarğıdalı (bitki)|qarğıdalı]], [[kalış]], [[şam ağacı]], [[Sofora|safora]], [[akasiya]], [[Palıd (təbabət)|palıd]], [[Saqqızağac meşələri|saqqızağac]], [[Dağdağan (bitki)|dağdağan]], [[badam]], [[məryəmnoxudu]] və s. daxildir. [[İşıqsevən bitkilər]] bir sıra anatomik, morfoloji və fizioloji xüsusiyyətlərə malikdir: nisbətən qalın [[Yarpaq|yarpağ]]ının sütunlu və süngər parenximinin hüceyrələrində[[hüceyrə]]<nowiki/>lərində 50-300 xırda [[Xloroplastlar|xloroplast]] olur. [[Fotosintez]]<nowiki/>in və [[tənəffüs]] intensivliyinin yüksək olması işıqsevən bitkilərin xarakterik fizioloji xüsusiyyətləridir.

2. Kölgəsevər [[bitkilər]] və ya ssiofitlərə – kölgəli meşələrin alt yarusunun, mağara və dərin suların bitkiləri aiddir; bu [[bitkilər]] düz günəş şüalarının güclü işıqlanmasına pis tab gətirir. Şimal enliyarpaqlı və tünd iynəyarpaqlı meşələrin sıx çətri cəmi 1-2% FAR keçirə bilərək onun spektral tərkibini dəyişir. Bu meşələrin ssiofitlərindən yaşıl mamırları, adi dovşan kələmi, armudgülü və plaunu göstərmək olar. Ssiofitlər heliofitlərə nisbətən yarpaqlarında az quru maddə saxlayır, hüceyrə şirəsinin qatılığı da aşağıdır, bunlarda xlorofil də az olur. Kölgəsevən ağaclara küknar, ürəkyarpaq cökə, fıstıq, qaraçöhrə və b. göstərmək olar.