Azərbaycanda sufizm: Redaktələr arasındakı fərq
Silinən məzmun Əlavə edilmiş məzmun
Redaktənin izahı yoxdur Teqlər: Mobil redaktə Mobil veb redaktə |
|||
Sətir 26:
məşuq və sevgili Allah deməkdir. Allahı düşünməkdən hasil olan vəcd haramdır (mey, şərab) və hammardır (saqi). Nurlu çöhrə Allahın zahiri, qapqara kəkil isə onun batini mənasında istiarə yolu ilə istifadə edilirdi. Təsəvvüf şairləri arasında bu şəkildəki rəmzli lisanı ilk dəfə işlədən [[Əbu Səid Əbül-Xeyr]]dir. Təsəvvüf şerini də ilk dəfə ortaya çıxaranın o olduğu qeyd edilir.
[[Azərbaycan]] şərq [[İslam]] mədəniyyətinə elm, fəlsəfə, ədəbiyyat, sənət və daha bir çox sahələrdə dəyərli töhfələr vermişdir. Bunlardan biri də heç şübhəsiz, təsəvvüf və təsəvvüf ədəbiyyatı sahəsi olmuşdur. [[Azərbaycan ədəbiyyatı]]nda [[Baba Kuhi Bakuvi]], [[Nizami Gəncəvi]], [[Məhsəti Gəncəvi]], [[Mahmud Şəbüstəri]], [[İmadəddin Nəsimi]], [[Fəzlullah Nəimi]], [[Şah Qasım Ənvar]], [[Dədə Ömər Rövşəni]], [[Şeyx İbrahim Gülşəni|İbrahim Gülşəni]], [[Şah İsmayıl Xətai]], [[Miskin Abdal (Seyyid Hüseyn Məhəmməd oğlu) (1430-1535)]], [[Məhəmməd Füzuli]], [[Əbülqasim Nəbati]], [[Mir Həmzə Nigari]], [[Mirzə Şəfi Vazeh]] kimi sufi şairlər təsəvvüf ədəbiyyatı sahəsində ölməz əsərlər yaratmışlar.
== Mənbələr ==
| |||