Kinayə: Redaktələr arasındakı fərq

 

Kinayənin eyham, istehza (ironiya), məsxərə və sarkazm kimi müxtəlif çalarları var. Eyham ibtidai, ilkin və nisbətən zəif kinayə tərzi, ikibaşlı söz, incə işarədir. Cəlil Məmmədquluzadənin “Dəli yığıncağı” pyesində həkimin Azərbaycan dilini bilməyə-bilməyə xəstələri necə müalicə edəcəyindən söhbət etdikdə, obrazlardan biri yerli hakimin də dili bilmədiyini eyhamla xatırladır. [[Cəfər Cabbarlı]]nın “Sevil” pyesində Gülüşün, “Yaşar” pyesində İmamyarın dilində eyhamlardan istifadə olunmuşdur. Kinayənin ən kəskin forması [[satira]] və ya tərizdir. [[İstehza]] isə öz xüsusiyyətinə görə kinayənin orta məqamını ifadə edir. İstehza bəzən, kinayənin sinonimi kimi də işlədilir. Məsxərə də istehzaya yaxındır. Lakin ciddi, qəzəbli və bu mənada sarkazma meyilli istehzadan fərqli olaraq, məsxərədə tənqid obyekti çox lağa qoyulur. Buna görə də istehzaya nisbətən məsxərə daha çox gülüş doğurur. Başqa komizm üsullarından fərqli olaraq, kinayə daha çox [[intonasiya]] ilə bağlı olub, ondan doğur. Yazılı nitqdə isə [[eyham]] və [[işarə]]lərlə aydınlaşır.

* {{Kitab3 |müəllif= Hacıyev C.X.|başlıq= Sabir yaradıcılığının sənətkarlıq xüsusiyyətləri|yer= Bakı|nəşriyyat= |il= 1962|səhifə= }}

* {{Kitab3 |müəllif= Hüseynov Ə. |başlıq= Sənət yanğısı|yer= Bakı|nəşriyyat= |il= 1979|səhifə= }}