Alüminium hidroksid: Redaktələr arasındakı fərq

Silinən məzmun Əlavə edilmiş məzmun
Səhifə " {{Maddə |sistematik adı =Alüminium hidroksid |kimy. formulu = Al(OH)<sub>3</sub> |şəkil = |şəklil 3D = |molyar..." məzmunu ilə yaradıldı
(Fərq yoxdur)

05:33, 9 iyun 2021 tarixindəki versiya

Alüminium hidroksid – kimyəvi formululu Al(OH)3 olan qeyri –üzvi birləşmədi.

Alüminium hidroksid
Ümumi
Kimyəvi formulu Al(OH)3
Molyar kütlə 78 q/mol
Fiziki xassələri
Sıxlıq 2,42 q/sm³
Təsnifatı
CAS-da qeyd. nöm. 21645-51-2
PubChem
RTECS BD0940000
ChEBI 33130
ChemSpider


Alınması

Alüminium hidroksidi alüminium duzlarının ammonyakla reaksiyası nəticəsində almaq olar:


Alüminium hidroksid jelatinə bənzər ağ çöküntü kimi çökür. Alüminium hidroksid istehsalının ikinci üsulu isə suda həll olunan alüminium duzlarının qələvi metalların karbonatları ilə reaksiyasıdı:


Fiziki xassələri

Alüminium hidroksid, 4 kristal modifikasiyası olan ağ kristal maddədir:

  • monoklinik (γ) gibbsit
  • triklinik (γ ') gibbsit (hidrarqillit)
  • bayerit (γ)
  • nordstrandit (β)

Gibbsit, alüminium hidroksidin kimyəvi cəhətdən ən sabit formasıdır.

Kimyəvi xassələri

Alüminium hidroksid suda zəif həll olunur, amfoter xüsusiyyətə malikdir. Təzə çökmüş alüminium hidroksid turşularla və qələvilərlə reaksiyaya daxil olur: turşularla:

qələvilərlə:


Bərk reagentlərin əriməsi nəticəsində:


Qızdırıldıqda parçalanır:


Ammonyak məhlulları ilə reaksiya daxil olmur.

Tətbiqi

Alüminium hidroksid, suyun təmizlənməsində istifadə olunur, çünki müxtəlif maddələri absorbsiya (udmaq) qabiliyyətinə malikdir. Tibbdə peyvəndlərin istehsalında köməkçi maddə kimi istifadə olunur. Diş pastası, mineral gübrələr, kağız, boyaların tətbiqində istifadə olunur.

Mənbə

  • Лидин Р.А. и др. Химические свойства неорганических веществ: Учеб. пособие для вузов. — 3-е изд., М.: Химия, 2000. — 480 с.
  • Справочник химика / Редкол.: Никольский Б.П. и др.. — 2-е изд., М.-Л.: Химия, 1966. — Т. 1. — 1072 с.
  • Справочник химика / Редкол.: Никольский Б.П. и др.. — 3-е изд., Л.: Химия, 1971. — Т. 2. — 1168 с.