Alüminium hidroksid: Redaktələr arasındakı fərq
Səhifə " {{Maddə |sistematik adı =Alüminium hidroksid |kimy. formulu = Al(OH)<sub>3</sub> |şəkil = |şəklil 3D = |molyar..." məzmunu ilə yaradıldı |
(Fərq yoxdur)
|
05:33, 9 iyun 2021 tarixindəki versiya
Alüminium hidroksid – kimyəvi formululu Al(OH)3 olan qeyri –üzvi birləşmədi.
Alüminium hidroksid | |
---|---|
Ümumi | |
Kimyəvi formulu | Al(OH)3 |
Molyar kütlə | 78 q/mol |
Fiziki xassələri | |
Sıxlıq | 2,42 q/sm³ |
Təsnifatı | |
CAS-da qeyd. nöm. | 21645-51-2 |
PubChem | 10176082 |
RTECS | BD0940000 |
ChEBI | 33130 |
ChemSpider | 8351587 |
Alınması
Alüminium hidroksidi alüminium duzlarının ammonyakla reaksiyası nəticəsində almaq olar:
Alüminium hidroksid jelatinə bənzər ağ çöküntü
kimi çökür.
Alüminium hidroksid istehsalının ikinci üsulu isə suda həll olunan alüminium duzlarının qələvi metalların karbonatları ilə reaksiyasıdı:
Fiziki xassələri
Alüminium hidroksid, 4 kristal modifikasiyası olan ağ kristal maddədir:
- monoklinik (γ) gibbsit
- triklinik (γ ') gibbsit (hidrarqillit)
- bayerit (γ)
- nordstrandit (β)
Gibbsit, alüminium hidroksidin kimyəvi cəhətdən ən sabit formasıdır.
Kimyəvi xassələri
Alüminium hidroksid suda zəif həll olunur, amfoter xüsusiyyətə malikdir. Təzə çökmüş alüminium hidroksid turşularla və qələvilərlə reaksiyaya daxil olur: turşularla:
qələvilərlə:
Bərk reagentlərin əriməsi nəticəsində:
Qızdırıldıqda parçalanır:
Ammonyak məhlulları ilə reaksiya daxil olmur.
Tətbiqi
Alüminium hidroksid, suyun təmizlənməsində istifadə olunur, çünki müxtəlif maddələri absorbsiya (udmaq) qabiliyyətinə malikdir. Tibbdə peyvəndlərin istehsalında köməkçi maddə kimi istifadə olunur. Diş pastası, mineral gübrələr, kağız, boyaların tətbiqində istifadə olunur.
Mənbə
- Лидин Р.А. и др. Химические свойства неорганических веществ: Учеб. пособие для вузов. — 3-е изд., М.: Химия, 2000. — 480 с.
- Справочник химика / Редкол.: Никольский Б.П. и др.. — 2-е изд., М.-Л.: Химия, 1966. — Т. 1. — 1072 с.
- Справочник химика / Редкол.: Никольский Б.П. и др.. — 3-е изд., Л.: Химия, 1971. — Т. 2. — 1168 с.