"Zülfüqar" ordeni

İranın hərbi ordeni

Zülfüqar nişanı və ya medalıİran hərbi qüvvələrinin 1925-ci ildən döyüş meydanında şücaət göstərmiş şəxslərə verilən ən yüksək nişanıdır (medal). Bir az sonra "Sepah" nişanı Zülfüqar medalını əvəz etdi və bundan sonra Zülfüqar döyüş məntəqəsi xarici düşmənlərlə müharibə hallarına təyin olundu.

"Zülfüqar" ordeni
نشان ذوالفقار

Ölkə
Tip orden
Statistika
Təsis tarixi 10 aprel 1925
Vikianbarın loqosu Vikianbarda əlaqəli mediafayllar

İran İmperator Ordusu tərəfindən yaradılan hərbi şərəf nişanları arasında elm, sirr, sənətidman nişanları ilə birlikdə Zülfiqar nişanı indi də istifadə olunur .

20 avqust 1301-ci ildə briqada generalı Amanullah Mirzə Cahanbani, briqada generalı Fəzlullah Zahedi, polkovnik Həsən Ağa Xan Azərbərzin, podpolkovnik Mahmud Xan Poladin və birinci müavini Qulam Əli Bayanderdən ibarət komissiya İranın ən yüksək döyüş emblemi Zülfüqar nişanı təsdiq etdi. Döyüş meydanında fövqəladə qəhrəmanlıqlar göstərmiş və ya döyüşdə yaralanmış və müharibənin sonuna qədər öz vəzifələrini yerinə yetirməyə davam etmiş şəxslər belə döş nişanı ilə təltif olunmaq hüququna malik idilər. Belə bir nişan almaqdan qürur duyanlar onu həmişə sinələrində taxmalıdırlar. Maaşlardan əlavə, bu döş nişanı həm də vəzifə sahibləri üçün bütün səviyyələrdə daha qısa dayandırma müddətləri kimi imtiyazlar yaratdı. Bu nişan cəmi iki il davam etdi və sonralar xarici müharibələrdə göstərdiyi fədakarlıq və igidliyə görə təxirə salındı ​​və Sepah nişanı ilə əvəz olundu.

Formalar və növlər

redaktə

Bu nişan iki cür idi; Birinci növdə vəzifəli şəxslər üçün dörd dərəcə, ikinci növdə isə hərbi qulluqçular üçün iki dərəcə var idi. Bu döyüş nişanının bir tərəfində Əli sözü, digər tərəfində qırmızı mina üzərində parlayan "İgidlik" sözü idi.[1]

Medala layiq görülənlər

redaktə

Bu nişanı alanlardan bəzilərinin adlarını aşağıdakı siyahıda görmək olar.[2]

Tang Zahid döyüşü

1303-cü ildə Zahid Şer dərəsində Kirmanşahlar briqadasının Lərlər tərəfindən mühasirəyə alınmasından, hərbi qüvvələrin mərkəzdən çıxarılmasından və şiddətli toqquşmalardan sonra Kirmanşahlar briqadası xilas edilmiş və bu insanlara Zülfiqar ordeni ilə təltif olunmaq şərəfi verilmişdir. .

Şakriazi döyüşü

  • Nizamlı Sultan Məhəmməd Xan Rəşid, Şokriazi döyüşündə Təbriz və Ərdəbil sərkərdəsi. Bu döyüşdə Sultan Məhəmməd xan ağır yaralanmış və Dağı topçularının strateji yüksəkliklərini müdafiə edərkən ağır yaralara baxmayaraq qəhrəmanlıq borclarını davam etdirmiş və aldıqları yaralara görə düşməni dəf etdikdən sonra yüksək şəhidlik dərəcəsinə çatmışlar. şəhid olması və Şükrüazi və Çehrik qalası döyüşünün başa çatmasında Zülfiqar medalı, yəni şücaət medalı alan ilk şəxs oldu. Ona Rəşit Nizam rütbəsi verildi.
  • Briqada generalı Amanullah Mirzə Cahanbani Azərbaycan qüvvələrinə və Şəkriazi döyüşünə komandanlıq edib.
  • Briqada generalı Fəzlullah Zahedi Şəkriazi döyüşündə
  • Şokriazi döyüşündə Mühafizə Atıcı Briqadası Pəhləvi Alayının komandiri polkovnik Həsən Ağa Xan İsmayıli müavini
  • Şəkriazi döyüşündə Qvardiya yanğınsöndürmə briqadasının komandiri briqada generalı Qulam Əli Bayander

Digər hallar

  • Mərkəzi Ləşkər Piyada Briqadasının komandiri briqada generalı Morteza Xan Yazdan Pənah, piyada briqadası üçün tam döyüş hazırlığı ilə əlaqədar.
  • Əmir Ləşkər Əhməd Ağa Əmir Əhmədi, Qərb Ordusunun komandanı, Luristan bölgəsində çoxsaylı fəthlər səbəbindən
  • Qaşun hərbi hissələrinin rəisi briqada generalı Əmanullah Xan Qətəbə adından Zülfiqarın 3-cü dərəcəli döş nişanını hərb naziri və Qaşun rəisi Sərdar Sepehə təqdim etdi.
  • Əmir Abdulla Xan Əmir Təhmasbi, Azərbaycan ordusunun komandanı İqbal əl-Sultane Makouinin ələ keçirilməsi və ləl-cəvahirat xəzinəsinin ələ keçirilməsi və Sərdar Sepeyə göndərilməsi səbəbindən
  • Digər insanlar, məsələn, inqilab liderləri bu nişanı özləri üçün seçdilər.

1357-ci il İran inqilabından sonra

20 mart 1397-ci ildə İranın ən yüksək hərbi ordeni olan Zülfiqar ordeni ona İslam Respublikası dövründə ilk dəfə Seyid Əli Xamenei tərəfindən verilib.

Qalereya

redaktə

İstinadlar

redaktə
  1. همان‌جا، ص ۱۴۰
  2. همان‌جا، ص ۱۴۱