Adi göy arıquşu

Adi göy arıquşu
Adi göy arıquşu
Elmi təsnifat
	Domen: Eukariotlar Ranqsız: Amorphea Ranqsız: Obazoa Ranqsız: Opisthokonta Ranqsız: Holozoa Ranqsız: Filozoa Aləm: Heyvanlar Yarımaləm: Eumetazoylar Klad: ParaHoxozoa Klad: İkitərəflisimmetriyalılar Klad: Nephrozoa Tipüstü: Sonağızlılar Tip: Xordalılar Sinif: Quşlar İnfrasinif: Yenidamaqlılar Klad: Neoaves Klad: Passerea Klad: Telluraves Klad: Australaves Klad: Eufalconimorphae Klad: Psittacopasserae Dəstə: Sərçəkimilər Klad: Eupasseres Yarımdəstə: Oxuyan sərçələr İnfradəstə: Passerida Fəsilə: Arıquşları Cins: Göy arıquşu Növ: Adi göy arıquşu
Beynəlxalq elmi adı
	Cyanistes caeruleus L., 1758[…];
ITIS	559612
NCBI	156563

Adi göy arıquşu (lat. Cyanistes caeruleus) — heyvanlar aləminin xordalılar tipinin quşlar sinfinin sərçəkimilər dəstəsinin arıquşları fəsiləsinin göy arıquşu cinsinə aid heyvan növü.

Xarakterik morfoloji əlamətləriRedaktə

Papağı, qanadları və quyruğu mavi rəngdə, beli yaşıl, alnı və yanaqları ağ, döşü və qarın hissəsi ağdır. Dişi fərdlər erkəklərdən bir qədər kiçikdir^[3]^[4]^[5]^[6].

Kateqoriyası və statusuRedaktə

Çoxsaylıdır.

YayılmasıRedaktə

Avropa və Asiyada yayılıb. Azərbaycanda isə Kür-Araz ovalığında, dağ–meşə qurşağında, ağac və kolluqlarda, bağlarda yayılıb^[3]^[4]^[5]^[6].

Növdaxili müxtəlifliyiRedaktə

Politipik növdür. Dünyada 15, Azərbaycanda isə 2 yarımnövü (P. с. caeruleus, Linn, 1758; P.c. Satunini Zarudny, 1908) yayılıb^[3]^[4]^[5]^[6].

Yaşayış yeri və həyat tərziRedaktə

Dendrofil quşdur. Seyrək və xırda meşəliklərdə, kolluqlarda, bağlarda, çayboyu ərazilərdə yaşayır. Nəsilvermə dövründə cüt–cüt yaşayır. Ovetmə ərazisi 3000–7000 m²-dir^[3]^[4]^[5]^[6].

Qida spektriRedaktə

Entomofaqdır. Bəzi hallarda bitkilərin toxumları ilə qidalanır. Yemi ağaclardan, kolluqlardan, yerdən və otların arasından əldə edir.

Təbii düşmənləriRedaktə

Azərbaycanda məlum deyil.

Cinsi statusu və çoxalma xüsusiyyətləriRedaktə

Monoqamdır. İldə 2 dəfə yuvalayır. Ağac koğuşlarında yuva qurur, I yuvada 9–12 yumurta, II yuvadakı yumurtaların sayı 6-8-ə qədər olur. Kürtyatma 12–14 gün çəkir. 16-18 gündən sonra balalar yuvanı tərk edir^[3]^[4]^[5]^[6].

Növün fenologiyasıRedaktə

Lələkdəyişmə bir qədər gec başlayır, sentyabrdan oktyabrın əvvəllərinə kimi.

OntogeneziRedaktə

Bir yaşında cinsi yetişkənliyə çatır. Fərdi inkişafı rüşeym, bala, yuvinal və yetkin formalardan ibarətdir.

ReproduktivliyiRedaktə

İldə 2 dəfə çoxalır, I dəfə 9-12, II dəfə isə 6-8 yumurta verir^[3]^[4]^[5]^[6].

Xromosom göstəriciləriRedaktə

Məlum deyil

Sayı və limit faktorlarıRedaktə

Limit faktoru kimi bu quşların yuvalama və yaşayış yerlərinin təbii fəlakətin və antropogen amillərin təsirlərinə məruz qalmasıdır.

Biosenozdakı roluRedaktə

Çoxalma dövründə zərərli həşəratların və onların sürfələrinin tələf edilməsində xeyirlidir.

İnsan həyatında roluRedaktə

Estetik və elmi əhəmiyyətlidir.

Qəbul olunmuş və qəbul edilməsi vacib mühafizə tədbirləriRedaktə

Avropa mühafizə statusuna və Bern konvensiyasına daxildir.

Növün qeydiyyat göstəriciləriRedaktə

Elmi fondlarda kolleksiyası saxlanır. Muzeylərdə nümayiş etdirilir.

İstinadlarRedaktə

↑ Integrated Taxonomic Information System (ing.). 1999.
↑ IOC World Bird List Version 6.3. 2016. doi:10.14344/IOC.ML.6.3
↑ ¹ ² ³ ⁴ ⁵ ⁶ Q.T. Mustafayev. N.A. Məhərrəmova. Ornitologiya. Çaşıoğlu, 2005, 316 s.
↑ ¹ ² ³ ⁴ ⁵ ⁶ D.Q. Tuayev. Azərbaycan quşlarının kataloqu, Bakı, 2000, s. 179–180.
↑ ¹ ² ³ ⁴ ⁵ ⁶ Л.А. Портенко. Птицы СССР. Ч. III. М.: 1954, ст. 104-106.
↑ ¹ ² ³ ⁴ ⁵ ⁶ Г.Н. Симкин. Певчие птицы. М.: 1990, ст. 352–362.

Həmçinin baxRedaktə

[_98a6302eee8451da-1] Integrated Taxonomic Information System (ing.). 1999.

[_945d40a3d19c53f5-2] IOC World Bird List Version 6.3. 2016. doi:10.14344/IOC.ML.6.3

[Q.T._Mustafayev._N.A._Məhərrəmova_2005-3] ¹ ² ³ ⁴ ⁵ ⁶ Q.T. Mustafayev. N.A. Məhərrəmova. Ornitologiya. Çaşıoğlu, 2005, 316 s.

[D.Q._Tuayev_2000-4] ¹ ² ³ ⁴ ⁵ ⁶ D.Q. Tuayev. Azərbaycan quşlarının kataloqu, Bakı, 2000, s. 179–180.

[III._М._1954-5] ¹ ² ³ ⁴ ⁵ ⁶ Л.А. Портенко. Птицы СССР. Ч. III. М.: 1954, ст. 104-106.

[ReferenceA-6] ¹ ² ³ ⁴ ⁵ ⁶ Г.Н. Симкин. Певчие птицы. М.: 1990, ст. 352–362.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]