Vikipediya

Aleksandr Tkaçenko

Aleksandr Vladislavoviç Tkaçenko (ukr. Олександр Владиславович Ткаченко; 22 yanvar 1966, Kiyev) — ukraynalı siyasətçi, media meneceri, prodüser, jurnalist və teleaparıcı.[2]. 4 iyun 2020-ci il - 27 iyul 2023-cü il tarixləri arasında Ukraynanın Mədəniyyət və İnformasiya Siyasəti naziri vəzifəsində çalışıb.[3].

Aleksandr Tkaçenko
ukr. Олександр Владиславович Ткаченко
bayraq
Ukraynanın Mədəniyyət və İnformasiya Siyasəti naziri
bayraq2
4 iyun 2020 – 27 iyul 2023
PrezidentVolodimir Zelenski
ƏvvəlkiVladimir Borodyanski
SonrakıRastislav Karandeyev
bayraq
Ukrayna Ali Radasının deputatı
bayraq2
29 avqust 2019 – 11 iyun 2020
Şəxsi məlumatlar
Doğum adı Олександр Владиславович Ткаченко
Doğum tarixi 22 yanvar 1966(1966-01-22) (58 yaş)
Doğum yeri
Partiya
Təhsili
  • Kiyev Universitetinin Jurnalistika İnstitutu[d]
İxtisası jurnalist
film prodüseri
Fəaliyyəti dövlət xadimi, siyasətçi
Dini xristian[1]
МКИП Украины
Vikianbarın loqosu Vikianbarda əlaqəli mediafayllar

Nazirlər Kabinetinə keçməmişdən əvvəl o, 9-cu çağırış Ali Radanın xalq deputatı, Humanitar və İnformasiya Siyasəti Komitəsinin rəhbəri olub.

"1+1" Media Qurumunun fəxri prezidentidir.

Təhsili redaktə

Tkaçenko 1990-cı ildə Taras Şevçenko adına Kiyev Milli Universitetinin jurnalistika fakültəsini bitirib.[4][5]

2016-cı ildə Harvard Biznes Məktəbindən "Əyləncə Biznesi, Media və İdman" proqramı üzrə diplom alıb.[5][6]

2018-ci ildə “Sahiblər və Direktorlar üçün Dəyərin Yaradılması” proqramı üzrə Sinqapurda INSEAD Biznes məktəbində təhsilini başa vurub.[5][6]

Mediada idarəetmə fəaliyyəti redaktə

Aleksandr Tkaçenko, 1993-1999-cu illərdə "UT-1" və "İnter" kanalları üçün "Afterword" və "Dünyanın üzləri" televiziya proqramlarını hazırlayan “Nova Mova” televiziya şirkətinin (istehsalat studiyası) prezidenti olub.[7]

1996-cı ilin dekabrında bütün “Afterword” komandası ilə birlikdə yeni “Studio 1+1” televiziya və radio şirkətini qurub. Tkaçenko tərəfindən yaradılan "Televiziya Xəbər Xidməti" (TSN) 1997-ci il yanvarın 1-də aparıcı Alla Mazurla efirə çıxıb. Eyni zamanda, "Afterword" "1+1" də yayımlanmağa davam etdi və Tkaçenko eyni zamanda kanalın baş prodüserinin müavini olub. 1997-ci ilin dekabrında o, “1+1”dən ayrıldı.[8]

1999-cu ilin aprelində o, Rusiyanın Alfa Bankının o vaxtkı sahibinin istəyi ilə gəldiyi “Yeni Kanal” telekanalına rəhbərlik edib. Aleksandr kanalı yenidən formatlaşdıraraq “Reportyor” xəbər proqramını rəqabətdə önə çıxardı, “Afterword” komandasından bir neçə nəfəri: Andrey Şevçenko, İvanna Nayda, İqor Kulyası ona dəvət etdi.[9] Onun rəhbərliyi altında artıq 2000-ci ildə kanal bazarın ilk üç liderindən birinə çevrildi.

2000-ci ilin yanvarından 2001-ci ilin mayına qədər Ukraynanın baş naziri Viktor Yuşşenkonun müşaviri (könüllülük əsasında) olub.[10] 2003-cü ildə o, "Pinçuk holdinq" adlanan təşkilatın ("Yeni Kanal", "ICTV", "STB" telekanalları) qeyri-rəsmi rəhbəri olub. 2004-cü ilin avqustunda holdinqin rəhbəri vəzifəsindən istefa verib. 2005-ci ilin yanvarında isə “Yeni Kanal”ı tərk edib.[11][12]

2005-ci ildə “Odessa Film Studio” QSC-nin idarə heyətinin sədri və səhmdarlarından biri olaraq, kinoteatrlar və kinoprokatlar şəbəkəsini inkişaf etdirməyə başlayıb.[13]

2008-ci ilin mart ayından may ayına qədər Moskvada konsaltinq müqaviləsi əsasında REN-TV kanalının baş direktorunun müavini vəzifəsində çalışıb. Məzmun proqramlaşdırması və yayım şəbəkələri ilə məşğul olub.[13]

2008-ci ilin avqustundan 2019-cu il avqustun 19-dək “1+1”, “2+2”, “TET”, “PlusPlus”, “Telviziya” kanallarının daxil olduğu 1+1 media qrupunun baş direktoru vəzifəsində çalışıb.[14]

2014-cü ilin aprelində Krımın Rusiya tərəfindən ilhaqı və Ukraynanın şərqindəki silahlı münaqişə fonunda o, Ukrayna televiziya kanallarını təhlükəsizlik qüvvələri haqqında rus seriallarının yayımından imtina etməyə çağırıb. Daha sonra o, Rusiyanın silahlı və hüquq-mühafizə qüvvələrini təbliğ edən film və serialları qadağan edən qanun layihəsini dəstəklədi.[15][16]

2018-ci il noyabrın 1-dən Rusiya hökuməti tərəfindən 322 Ukrayna vətəndaşına, o cümlədən Aleksandr Tkaçenkoya qarşı sanksiyalar tətbiq edilib.

20 avqust 2019-cu ildə "1+1" holdinqinin rəhbəri vəzifəsindən istefa verib.

Prodüser fəaliyyəti redaktə

O, “Mahnılar mahnısı”, “Qülləli ev”, “Vısotski”, “Çay kənarında”, "Sağ ol ki, sağsan" kimi filmlərin prodüseri olub.[17]

Bundan əlavə, o, bir çox məşhur televiziya seriallarının, o cümlədən "Xatsapetovkadan olan südçü", "Sabah sabah olacaq", "Həyatın təsdiqi kimi ümid", "Polka Dot Sky" və digərlərinin prodüseri olub.[18]

Jurnalist fəaliyyəti redaktə

  • 1988-1991-ci illərdə Ukrayna dövlət televiziyası "UT-1"də həftəlik "Gart" Gənclər Studiyası televiziya proqramının redaktoru və aparıcısı olub.[19]
  • 1991-1994-cü illərdə Britaniyanın "Reuters" xəbər agentliyinin Kiyevdəki Ukrayna nümayəndəliyinin müxbiri olub.
  • 1994 -cü ildə "Afterword" həftəlik informasiya-analitik televiziya proqramını yaradıb və aparıcısı olub.
  • 1998-1999-cu illərdə "Nova Mova" telekanalında İnter telekanalının sifarişi ilə bir televiziya mövsümü üçün beynəlxalq məşhurlarla müsahibə formatında "Dünyanın üzləri" adlı orijinal televiziya proqramı yaratdı.[20] “Faces”in qonaqları Dalay Lama, Auqusto Pinoçet, Jan Kretyen, Jak Şirak və başqaları olub.
  • 2004-cü il prezident seçkiləri zamanı o, Viktor Yuşşenko ilə Viktor Yanukoviç arasında teledebatlara ev sahibliyi edib.
  • 23 may 2011-ci il tarixindən bir neçə il ardıcıl olaraq “1+1” kanalında “Tkachenko.UA” verilişinin aparıcısı olub.[21]

Siyasi fəaliyyəti redaktə

2019-cu ilin növbədən kənar parlament seçkilərində "Xalqın Xidmətçisi" partiyasının ilkin siyahısında 9-cu yeri tutub.[22]. O, bütün Kiyev seçki dairələrində qalib gələn Xalqın Xidmətçisi olan 13 Kiyev majoritarının seçki kampaniyasına nəzarət edib.[23]», которые одержали победу на всех киевских округах[24] O, Humanitar və İnformasiya Siyasəti Komitəsinə rəhbərlik edib.[25]

2020-ci il iyunun 4-də Tkaçenko "Ukraynanın Mədəniyyət və İnformasiya Siyasəti" naziri vəzifəsinə təyin edilib.[26] 2021-ci il noyabrın 11-də o, istefa verdiyini elan edərək, bunu Nazirlər Kabinetinin Qoskino-nun nazirlikdən ayrılması və birbaşa hökumətə təhvil verilməsi haqqında qərarı ilə razılaşmaması ilə izah etdi. Lakin noyabrın 29-da “Xalqın Xidmətçisi”nin rəhbəri parlament fraksiyası David Araxamiya, Tkaçenkonun Baş nazir Denis Şmıqalla söhbətindən sonra vəzifəsini tərk etmək barədə qərarını dəyişdiyini açıqladı.[27]

Tkaçenko 20 iyul 2023-cü ildə yenidən istefa verdi.[28][29] 2023-cü il iyulun 27-də Ali Radanın plenar iclasında Tkaçenkonun istefası dəstəkləndi, 321 deputat bu qərarın “lehinə” səs verdi.[30]

Ailəsi redaktə

Birinci həyat yoldaşı (1987-ci ildən 2009-cu ilə qədər[31]) olan Tatyana Qnedaş,[32] prodüser və ssenarist, 2018-ci ildən Art Forms Productionnın prodüserdir.[33]

Qızı Aleksandra Aleksandrovna Tkaçenko (1989-cu il təvəllüdlü) televiziyada işləyir.[34] Front Cinema prodüser şirkətinin (Ukrayna Media Qrupu media holdinqinin bir hissəsi) icraçı prodüseri, 2018-ci ilin payızından isə "Yeni Kanal"ın yaradıcı prodüseridir.[35][33] 2015-ci ilin 20 avqustunda Aleksandra Tkaçenko Front Cinemanın prodüseri Sergey Uxinlə evlənib.[36]

İkinci həyat yoldaşı "1+1-in HR" direktoru Anna Tkaçenkodur. Onlar 2015-ci ilin yanvar ayında evləniblər. Mərasim Yerusəlimdə, yaxın qohumların və dostların iştirakı ilə baş tutub.[37] Bu evlilikdən onların Danila Aleksandroviç Tkaçenko adlı oğlanları var.[38]

İstinadlar redaktə

  1. ↑ "Эксклюзив JS! Александр Ткаченко обвенчался в Иерусалиме". Jetsetter. 2018-01-30. 2021-06-22 tarixində arxivləşdirilib.
  2. ↑ "200 самых влиятельных украинцев. Рейтинг Фокуса". focus.ua. 2010-12-16. 2021-08-08 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-05-13.
  3. ↑ "Рада назначила Александра Ткаченко министром культуры и информполитики". nv.ua. 2020-06-04. İstifadə tarixi: 2020-06-04.
  4. ↑ "A few more "new faces": what we know about Tkachenko and Stefanishina". radiosvoboda.org (ukrayna). 2020-06-04. 2021-05-25 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2021-05-25.
  5. ↑ 1 2 3 "Tkachenko Oleksandr. Ukraine's Minister of Culture". liga.net (rus). 2021-01-21. 2019-07-13 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2021-05-25.
  6. ↑ 1 2 "Tkachenko Oleksandr Vladyslavovych. Ukraine's Minister of Culture and Information Policy". lb.ua (ukrayna). 2019-10-11. 2021-05-25 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2021-05-25.
  7. ↑ "Ткаченко Александр Владиславович". bp.ubr.ua. 2020-09-23 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-05-19.
  8. ↑ "Алла Мазур рассказала, как начинала карьеру на «1+1»". tsn.ua (ukrayna). 2015-09-25. 2020-09-19 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-05-19.
  9. ↑ "«Новому каналу» – 21, «Репортеру» – 20: Иванна Найда о том, как все начиналось". telekritika.ua. 2019-07-15. 2020-10-01 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-05-23.
  10. ↑ "Ткаченко оставил руководство медиахолдингом Пинчука". pravda.com.ua. 2004-09-10. 2021-08-08 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-05-19.
  11. ↑ Александр Ткаченко назначен заместителем генерального директора РЕН ТВ Arxivləşdirilib 2015-07-11 at the Wayback Machine «Медиабизнес», 25.03.2008
  12. ↑ "Александр Ткаченко стал консультантом российского РЕН ТВ". detector.media (ukrayna). 2008-03-25. 2022-07-26 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-05-19.
  13. ↑ 1 2 "Павел Мандрык. Ткаченко: 1+1 объективно освещал скандал вокруг Коломойского «ЛІГАБізнесІнфор», 01.04.2015". 2015-07-11 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2015-07-10.
  14. ↑ "Помідори Фірташа, Ярош і син Порошенка: проти кого Росія запровадила санкції". Би-би-си (ukrayna). 2018-11-01. 2018-11-01 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2018-11-01.
  15. ↑ "Александр Ткаченко ушел из руководства телеканала 1+1 «Ліга. Бизнес», 20.08.2019". 2019-08-20 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2019-08-20.
  16. ↑ "став Почетным президентом 1+1 медиа". 2019-08-20 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2019-08-20.
  17. ↑ "Гендиректор "1+1" Александр Ткаченко раскроет секреты телебизнеса". vesti.ua. 2013-09-30. 2021-08-08 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-05-23.
  18. ↑ "Бизнес-завтрак с генеральным директором 1+1 медиа Александром Ткаченко". delo.ua. 2013-09-26. 2021-08-08 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-05-23.
  19. ↑ "Культовые программы украинского советского телевидения: сказки, таланты, юмор, молодежь и старшее поколение". detector.media (ukrayna). 2017-07-27. 2019-07-10 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-05-19.
  20. ↑ "ТОП-100 досье на сайте Коореспондент.net. 70 место - Александр Ткаченко". korrespondent.net (ukrayna). 2013-10-04. 2020-10-30 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-05-14.
  21. ↑ "Александр Ткаченко готовит программу tkachenko.ua". tsn.ua (ukrayna). 2011-05-16. 2020-09-19 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-05-14.
  22. ↑ "У Зеленского объявили первую сотню Слуги народа: список". LIGA.net. 2019-06-09. 2019-06-09 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2019-06-09.
  23. ↑ Буцко, Диана. "Усе буде "Слуга"". LB.ua. 2019-07-22. 2019-07-22 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2019-07-22.
  24. ↑ ""Слуга народа" объявила о победе на всех мажоритарных округах Киева". LB.ua. 2020-02-28 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-04-27.
  25. ↑ "Офіційний портал Верховної Ради України". w1.c1.rada.gov.ua. 2020-05-01 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-04-27.
  26. ↑ "Рада назначила Александра Ткаченко министром культуры" (rus). www.unian.net. 2020-06-04 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-06-04.
  27. ↑ "Отставка Ткаченко — Министр передумал уходить с поста — новости Украины / НВ". nv.ua. 2022-02-15 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2022-01-15.
  28. ↑ "Ткаченко подав у відставку через хвилю непорозуміння". OBOZREVATEL (ukrayna). 2023-07-21. 2023-07-26 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2023-07-27.
  29. ↑ "Міністр культури Ткаченко подав у відставку". Всі новини Кременчука на сайті Кременчуцький ТелеграфЪ (ukrayna). 2023-07-21 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2023-07-27.
  30. ↑ "Рада отправила в отставку министра культуры Ткаченко". РБК-Украина (rus). 2023-07-27 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2023-07-27.
  31. ↑ Гендиректор «1+1» заборгував екс-дружині 7,5 мільйонів Arxivləşdirilib 2020-10-01 at the Wayback Machine «Tablo ID», 18.09.2013
  32. ↑ Гендиректор «1+1» заборгував екс-дружині 7,5 мільйонів Arxivləşdirilib 2020-10-01 at the Wayback Machine «Tablo ID», 18.09.2013
  33. ↑ 1 2 Дочь руководителя «1+1» стала креативным продюсером Нового канала Arxivləşdirilib 2018-12-14 at the Wayback Machine Детектор медиа, 14.12.2018
  34. ↑ Дочь Ткаченко занялась любовью на экспорт Arxivləşdirilib 2021-07-29 at the Wayback Machine «Медианяня», 22.04.2013
  35. ↑ Саша Ткаченко: „Чертовски сложно быть в подчинении у своих родителей — одному все время хочется бросить в другого чем-нибудь“ Arxivləşdirilib 2020-10-31 at the Wayback Machine „Медианяня“, 22.04.2013
  36. ↑ Дочь Александра Ткаченко вышла замуж Arxivləşdirilib 2015-08-22 at the Wayback Machine «Ivona.Bigmir)net», 20.08.2015
  37. ↑ Эксклюзив JS! Александр Ткаченко обвенчался в Иерусалиме Arxivləşdirilib 2015-07-11 at the Wayback Machine «JetSetter.ua», 30.01.2015
  38. ↑ "У 49-летнего генпродюсера 1+1 Александра Ткаченко родился сын". www.obozrevatel.com. 2015-10-20. 2022-03-03 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2022-03-10.

Xarici keçidlər redaktə

  • tkachenko.ua — Александра Ткаченко rəsmi saytı
Mənbə — "https://az.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksandr_Tkaçenko&oldid=7598951"