Müasirlik

Müasirlik – humanitar və sosial elmlərin mövzusu olan tarixi dövr (müasir dövr), eləcə də, İntibahdan sonra yaranan spesifik sosial-mədəni normalar, münasibət və təcrübələr toplusu. Bəzi şərhçilər 1930-cu ildə, 1945-ci ildə İkinci Dünya müharibəsi və ya 1980 və ya 1990-cı illərdə müasirlik dövrünün başa çatdığını düşünürlər; Növbəti dövr postmodernlik adlanır. "Müasir tarix" termini müasir və ya postmodern dövrə istinad etmədən 1945-ci ildən sonrakı dövrə aid etmək üçün də istifadə olunur.

Sahədən asılı olaraq, "müasirlik" müxtəlif zaman dövrlərinə və ya keyfiyyətlərə istinad edə bilər. Tarixşünaslıqda 16–18-ci əsrlər ümumiyyətlə erkən müasir dövr kimi müəyyən edilir, uzun 19-cu əsr isə "müasir tarix"ə uyğundur. O, bir-biri ilə əlaqəli müxtəlif tarixi prosesləri və mədəni hadisələri (modadan müasir müharibəyə qədər) əhatə etsə də, onların yaratdığı şəraitin subyektiv və ya ekzistensial təcrübəsinə və onların insan mədəniyyətinə, institutlarına və siyasətinə davam edən təsirlərinə istinad edə bilər.

19-cu və 20-ci əsrin sonlarında modernist incəsənət, siyasət, elm və mədəniyyət təkcə Qərbi Avropa və Şimali Amerikada deyil, dünyanın demək olar ki, bütün əhalisi olan regionlarında, o cümlədən anti-Qərb və anti-qloballaşma olduğu düşünülən hərəkatlarda üstünlük təşkil edirdi. Müasir dövr fərdiyyətçilik, kapitalizm urbanizasiya və texnoloji və siyasi tərəqqinin imkanlarına inamın inkişafı ilə sıx bağlıdır. Müharibələr və bu dövrün digər dərk edilən problemləri, bir çoxu sürətli dəyişikliklərin təsirləri və nəticədə ənənəvi dini və etik normaların zəifləməsi nəticəsində müasir inkişafa qarşı bir çox əks reaksiyalara səbəb olmuşdur. Optimizm və davamlı tərəqqiyə inam ən son postmodernizm tərəfindən tənqid edilir, Qərbi Avropa və İngiltərə-Amerikanın digər qitələr üzərində hökmranlığı isə postkolonial nəzəriyyə tərəfindən tənqid edilir.

Tərif

Siyasi

Siyasi baxımdan müasirliyin birinci mərhələsi orta əsrləri və Aristotelin siyasəti onun necə olması lazım olduğu ideyaları ilə ziddiyyət təşkil edərək təhlil etmə üsulunu açıq şəkildə rədd edən, əslində necə baş verdiyinin real təhlilinə üstünlük verən Nikkolo Makiavellinin əsərləri ilə başlayır. O, həmçinin iddia edirdi ki, siyasətin məqsədi insanın öz bəxtinə və ya bəxtinə nəzarət etməkdir və ilahi hökmə arxalanmaq əslində pisliyə aparır. Məsələn, Makiavelli iddia edirdi ki, siyasi icmalar daxilində şiddətli parçalanmalar qaçılmazdır, lakin eyni zamanda qanunvericilərin və liderlərin hesablaşmalı və hətta bəzi yollarla təşviq etməli olduqları güc mənbəyi ola bilər.

Makiavellinin məsləhətləri bəzən padşahlara və şahzadələrə təsir edirdi, lakin sonda onun azad respublikaları monarxiyalardan üstün tutduğu görünürdü. Makiavelli həmçinin Frensis Bekon, Marchamont Nidhem, Ceyms Harrinqton, Con Milton, Devid Hume və bir çox başqa təsir göstərmişdir.

Neo-Machiavelist realizmindən irəli gələn mühüm müasir siyasi doktrinalara Mandevilin təsirli təklifi daxildir: "Mahir siyasətçinin məharətlə idarə etdiyi şəxsi pisliklər ictimai sərvətə çevrilə bilər" ("Arıların nağılı"nın son cümləsi) və konstitusiya doktrinası. İlk dəfə Monteskyenin açıq şəkildə təklif etdiyi hökumətdə "güclərin ayrılması"nı qəbul edir. Bu prinsiplərin hər ikisi əksər müasir demokratik ölkələrin konstitusiyalarında təsbit edilmişdir. Makiavelli realizmi müharibəyə və siyasi zorakılığa dəyər versə də, onun davamlı təsirinin "əhliləşdirildiyi" müşahidə edilmişdir ki, faydalı münaqişə bilərəkdən mümkün qədər rəsmiləşdirilmiş siyasi mübarizələrə çevrilsin və azad, şəxsi münasibətlər arasında iqtisadi "münaqişə" təşviq olunsun. müəssisələr.

Sosioloji

"Müasirliyin" sosial problemlərinə bilavasitə cavab olaraq ortaya çıxan bir elm sahəsi olan sosiologiyada bu termin ən ümumi şəkildə Maarifçilik dövrünün nəticəsi olan sosial şəraitə, proseslərə və müzakirələrə aiddir. Anthony Giddens müasirliyi ən əsas terminlərlə belə təyin edir:

…müasir cəmiyyət və ya sənaye sivilizasiyası üçün qısa müddətdir. Daha ətraflı təsvir edilən, (1) dünyaya münasibətin xüsusi dəsti, dünyanın insan müdaxiləsi ilə çevrilməyə açıq olması fikri; (2) iqtisadi institutlar kompleksi, xüsusən sənaye istehsalı və bazar iqtisadiyyatı; (3) milli dövlət və kütləvi demokratiya da daxil olmaqla, müəyyən siyasi institutlar toplusu ilə əlaqəlidir. Böyük ölçüdə bu xüsusiyyətlərin nəticəsidir ki, müasirlik hər hansı əvvəlki sosial nizam növündən qat-qat dinamikdir. Əvvəlki mədəniyyətlərdən fərqli olaraq, bu, keçmişdə deyil, gələcəkdə yaşayan bir cəmiyyətdir, daha çox texniki cəhətdən institutlar kompleksidir.

Digər müəlliflər bu cür tərifləri sadəcə amillərin siyahısı kimi tənqid edirlər. Onların fikrincə, ontoloji formasiyanın hökmranlığı altında olduğu düşünülən müasirlik müxtəlif varlıq formaları baxımından müəyyən edilməlidir.

Ona görə də müasir, sosial həyatın əvvəlki dəyərlərinə münasibətdə sosial təcrübələrin konstruktivist yenidən qurulması ilə müəyyən edilir… bütün insanlar üçün ümumi mövcudluğun əsas kateqoriyaları olan zaman, məkan, təcəssüm, fəaliyyət və bilik. Buradakı "yenidən qurmaq" sözü açıq şəkildə modifikasiyanı nəzərdə tutmur.

Bu o deməkdir ki, müasirlik ənənəvi və adət-ənənəvi həyatın əvvəlki formalaşmalarını əvəz etmədən əvəz edir.

Mədəni və fəlsəfi

Müasirlik dövrü sosial cəhətdən sənayeləşmə və əmək bölgüsü, fəlsəfi baxımdan isə "müəyyənliyin itirilməsi və əminliyin heç vaxt birdəfəlik bərqərar ola bilməyəcəyinin dərk edilməsi" ilə səciyyələnir. Yeni sosial və fəlsəfi şərtlərlə əsaslı yeni çağırışlar meydana çıxdı. Auguste Comte-dən Karl Marks və Zigmund Freydə qədər 19-cu əsrin müxtəlif ziyalıları dünyəviləşmədən sonra elmi və/yaxud siyasi ideologiyaları təqdim etməyə çalışdılar. Müasirliyi "ideologiya əsri" kimi təyin etmək olar.

Müasirliyin əsası, Marksın fikrincə, kapitalizmin və inqilabi burjuaziyanın yaranması idi; bu, məhsuldar qüvvələrin misli görünməmiş genişlənməsinə və dünya bazarının formalaşmasına səbəb oldu. Sen-Simonun sənaye sistemi ilə bağlı fikirlərindən sonra Dürkheim müasirliyə başqa rakursdan yanaşdı. Onun başlanğıc nöqtəsi Marksın, feodal cəmiyyəti ilə eyni olsa da, Durkheim yeni inqilabi sinif kimi Durkheim burjuaziyasının yüksəlişinə daha az diqqət yetirir və nadir hallarda kapitalizmə onun tətbiq etdiyi yeni istehsal üsulu kimi istinad edir. Müasirliyin əsas istiqaməti yeni elmi qüvvələrlə müşayiət olunan daha çox sənayeçilikdir. Maks Veberin yaradıcılığında müasirlik dünyanın rasionallaşması və ovsunlanması prosesləri ilə sıx bağlıdır.

Teodor Adorno və Ziqmunt Bauman kimi tənqidi nəzəriyyəçilər iddia edirlər ki, müasirlik və ya sənayeləşmə Maarifçiliyin əsas prinsiplərindən uzaqlaşaraq, əmtəə fetişizmi və Holokost kimi iyrənc yadlaşma proseslərinə doğru bir gedişi təmsil edir. Müasir sosioloji tənqidi nəzəriyyə" "rasionallaşdırma" anlayışını Veberin ilkin olaraq təyin etdiyindən daha mənfi ifadələrlə təqdim edir. Tərəqqi naminə irəliləyiş kimi səmərələşdirmə prosesləri bir çox hallarda tənqidi nəzəriyyənin dediyi kimi müasir cəmiyyətə mənfi və insanlıqdan kənar təsir göstərə bilər.

İstinadlar

Adorno, Theodor W. 1973. Negative Dialectics, translated by E.B. Ashton. New York: Seabury Press; London: Routledge. (Originally published as Negative Dialektik, Frankfurt a.M.: Suhrkamp, 1966.)
d'Alembert, Jean Le Rond. 2009 [1751]. "Preliminary Discourse", The Encyclopedia of Diderot & d'Alembert Collaborative Translation Project, translated by Richard N. Schwab and Walter . Ann Arbor: Scholarly Publishing Office of the University of Michigan Library (accessed 19 December 2010).