Stalin repressiyaları

Stalin repressiyaları — SSRİ-də Stalin dövründə (1927–1953) həyata keçirilən kütləvi siyasi repressiyalardır^[1].

"Böyük təmizləmə" dövrü adlanan kütləvi repressiyalar, N. İ. Yejovun NKVD rəhbəri vəzifəsinə təyin edilməsi ilə başladı. Yejov tərəfindən 1937-ci ilin iyulunda SSRİ NKVD-nin 00447 nömrəli əmrinin nəşri edildi. Bu müddət 1938-ci ilin sentyabr-noyabr aylarında N. İ. Yejovun himayəsində olan şəxslərin NKVD-də, polisdə və s.-də genişmiqyaslı həbsləri və onun Lavrenti Beriyanın NKVD-nin rəhbəri kimi əvəzlənməsi ilə başa çatdı. SSRİ Xalq Komissarları Sovetinin və Kommunist Partiyası Mərkəzi Komitəsinin 17 noyabr 1938-ci il tarixli qərarı ilə NKVD-nin və prokurorluğun hər hansı kütləvi həbs və köçürmə əməliyyatları həyata keçirməsi qadağan edildi, SSRİ NKVD-nin xüsusi əmrləri ilə yaradılmış məhkəmə üçlükləri ləğv edildi və s.

1991-ci ildə tarixçi V. N. Zemskov "Sotsis" jurnalında diqqətlə öyrənilmiş arxivlərin məlumatlarını dərc etdi: ümumilikdə 1921-ci ildən 1954-cü il fevralın 1-dək 3.777.380 nəfər əks-inqilabi cinayətlərə görə, düşərgələrdə və həbsxanalarda bir müddət saxlanmağa məhkum edilmiş, 642.980 nəfər güllələnmə cəzasına məruz qalmışdır^[2]^[3]^[4]^[5]. SSRİ DTK-nın sədri V. A. Kryuçkov siyasi repressiyaların statistikasını göstərirdi: o, 1930–1953-cü illər üçün SSRİ DTK-da qeydiyyat haqqında məlumatlara dəfələrlə istinad etdi. — 3.778.234 siyasi məhbus, onlardan 786.098-i ölüm cəzasına məhkum edilib.

İdeoloji əsaslandırılması

Stalin repressiyalarının rəsmi ideoloji əsası — "sosializm quruculuğu başa çatdıqda sinfi mübarizənin kəskinləşməsi" konsepsiyası 1928-ci ilin iyulunda Ümumittifaq Bolşevik Kommunist Partiyası Mərkəzi Komitəsinin plenumunda Stalin tərəfindən formalaşdırıldı. 1938-ci ildən 1956-cı ilə qədər yenidən çap edilmiş "Sov. İKP (b) tarixinin qısa kursu"nda milyonlarla nüsxə və sinfi mübarizə, devrilmiş qüvvələrin qaçılmaz müqaviməti və onların yatırılması zərurəti haqqında ideoloji postulatlara əsaslanaraq Stalin rejiminin siyasi hərəkətlərinə tam haqq qazandırıldı — müxtəlif sosial ünsürlərə qarşı repressiyalar xalqın mənafeyi naminə həyata keçirilən tədbir və SSRİ-də sosializm quruculuğu üçün təbii və zəruri hesab edildi.

1930-cu illərin sonlarında Stalinin nəhayət partiya rəhbərliyinin xidmətinə verdiyi sovet tarix elmi, rus tədqiqatçısı M. Stepanovun fikrincə, "burjua sinifləri adlanan təbəqələrin məhv edilməsinin zəruriliyi üçün kifayət qədər məntiqi sübutlar silsiləsi yaratdı". Bu məntiqə görə, SSRİ kapitalist mühitində olan inkişaf etmiş kapitalist dövlətləri ilə müqayisədə iqtisadi və mədəni cəhətdən geridə qalmış bir dövlət idi, burjua-mülkədarlığını bərpa etmək məqsədi daşıyan xarici hərbi işğal təhlükəsi var idi. SSRİ-nin bütövlüyünü və müstəqilliyini qoruyub saxlamaq üçün yeganə etibarlı təminat yalnız "burjua ünsürlərinin" qalıqlarının qabaqlayıcı şəkildə məhv edilməsi ola bilərdi. Beləliklə, "Qısa kurs" konsepsiyasına əsaslanan repressiya sosializm sisteminin qorunması baxımından həyati zərurət edan edildi.

20-ci illərdə repressiyalar

"Ziyanvericilər" ilə mübarizə

Sovet dövləti çarlıq dövründən miras qalmış texniki ziyalılardan asılı idi. Həmin ziyalıların əksəriyyəti isə kommunist şüarlarına şübhə ilə yanaşırdılar. Belə ziyalıların mümkün "xəyanəti" haqqında tezis marksizmin baniləri tərəfindən irəli sürülüb. Lenin RKP(b)-nin VIII qurultayında çıxışı zamanı kommunistləri burjua mütəxəssisləri haqqında xəbərdar edirdi ki, "…burjua psixologiyası hərtərəfli olaraq onların şüuruna hopmuş və onlar bizə xəyanət etmişlər və hələ illər sonra da bizə xəyanət edəcəklər". Bir sıra sabotaj məhkəmələrində, məsələn, aşağıdakı ittihamlar irəli sürülüb:

günəş tutulmalarının müşahidəsi sabotajı (Pulkovo işi);

SSRİ-nin maliyyə vəziyyəti haqqında onun beynəlxalq nüfuzunun sarsıdılmasına səbəb olan, düzgün olmayan hesabatların hazırlanması (Əməkçi kəndli partiyasının işi);

toxum materialının çirklənmə yolu ilə xarab edilməsi, ehtiyat hissələrinin kifayət qədər təmin edilməməsi ilə kənd təsərrüfatının mexanikləşdirilməsi sahəsində qəsdən dağıdılması (Əməkçi kəndli partiyasının işi);

toxuculuq fabriklərinin kifayət qədər inkişaf etdirilməməsi, SSRİ iqtisadiyyatının sarsıdılmasına və ümumi narazılığa səbəb olmalı olan yarımfabrikatlarda qeyri-mütənasibliklərin yaradılması yolu ilə xarici kəşfiyyat xidmətlərinin göstərişi ilə təxribat;

xarici kəşfiyyat orqanlarının tapşırığı ilə malların bölgələr üzrə qeyri-bərabər bölüşdürülməsi, bəzi yerlərdə izafiliyin, bəzi yerlərdə isə qıtlığın yaranmasına səbəb olurdu (menşevik "İttifaq Bürosu" işi).

1920–1930-cu illərin şəraitində belə ittihamlar cəmiyyət tərəfindən adekvat qəbul edilirdi. Sənaye partiyası, Fəhlə Kəndli Partiyası və "İttifaq Bürosu" işlərinin bir xüsusiyyəti ondan ibarətdir ki, istintaqa görə, bu üç məhkəmə prosesində məhkum olunanların hamısı bir sui-qəsdçi şəbəkəsində bir-birinə bağlıdır və üç göstərilən təşkilat iqtisadiyyatın müxtəlif sahələrində təxribat üçün "əmək bölgüsü" var idi

"Şaxta işi"

Şaxta işi 1928-ci ildə Donbassda baş vermiş açıq məhkəmədir. Burada texniki mütəxəssislər, o cümlədən əcnəbilər SSRİ-də casusluq və təxribatda ittiham olunurdular. 53 mühəndis və rəhbər qəsdən təxribatda, gizli təşkilatının yaradılmasında günahlandırılıb. 53 nəfərdən 4-nə bəraət verilib. Əvvəlcə 11 nəfər edam cəzasına məhkum edildi. Daha sonra MİK Rəyasət Heyəti onlardan altısını 10 il müddətinə azadlıqdan məhrum etmə cəzası ilə əvəz edib. Maraqlıdır ki, partiya müzakirələri və ictimai çıxışlar zamanı "Şaxta işi" ilə bağlı ən sərt mövqeni gələcəkdə "sağ müxalifət" adlanan qrupun üzvləri – Buxarin, Rıkov və Tomski tutmuşlar. Amerikalı tarixçi və Stalinin bioqrafı Stiven Kotkin hesab edir ki, bunun səbəbi Stalinlə "Buxarin qrupu" arasında kollektivləşmənin başlanması ilə bağlı yaranan ziddiyyətlər idi. Stalin ilə "Şaxta işində" xətti ilə həmrəy olaraq, hətta onun sərtləşdirilməsi tərəfdarı olan sağlar Stalinə imkan verməməyə çalışırdılar ki, onları müxalif "antipartiya" fəaliyyətində ittiham etsinlər və bu bəhanə ilə onları bir il əvvəl olduğu kimi "sol müxalifət" liderləri adı altında Siyasi Bürodan və Sov. İKP (b) sıralarından qovdular^[6].

Partiyadaxili müxalifət ilə mübarizə

Cəmi iki ay yarım ərzində — 1927-ci il noyabrın ikinci yarısından 1928-ci il yanvarın sonunadək — 2288 nəfər "sol müxalifət"ə mənsub olduqlarına görə partiyadan xaric edildi (daha 970 müxalifətçi 1927-ci il noyabrın 15-dək xaric edildi). Müxalifətin partiyadan təmizlənməsi 1928-ci il boyunca davam etdi. Qovulanların əksəriyyəti ölkənin uzaq rayonlarına inzibati sürgünə göndərildi. 1928-ci il yanvarın ortalarında müxalifət lideri Lev Trotski Alma-Ataya, 1929-cu ildə isə xaricə sürgün edildi. Digər rəhbər Zinovyev də 1928-ci ildə sürgünə göndərilmiş, lakin elə həmin il tövbə edib "tərk-silah" etmiş, partiya sıralarına bərpa edilərək Kazan Universitetinin rektoru təyin edilmiş, sonra yenidən Moskvaya işləməyə başlamışdır.

1920-ci illərin sonu, 1930-cu illərin əvvəllərində "Sol müxalifət" və "Desistlər"in gizli qrupları işçilər arasında təbliğat aparmağa çalışırdılar. 1929-cu ilin yazında belə gizli qrupların üzvlərinin kütləvi həbsləri baş verdi. 1930-cu illərin əvvəllərində "Müxalifətin bülleteni"nə görə, sol müxalifətin 7000-dən çox tərəfdarı həbsxanalarda, sürgündə və nəzarət altında idi. Onların əhəmiyyətli bir hissəsi siyasi təcridçilər, keçmiş sosialist partiyalarının üzvləri — sosialist-inqilabçılar, menşeviklər, anarxistlərlə birlikdə yer aldı. "Təslim olmaq" üçün ərizə verməkdən imtina edən repressiyaya məruz qalan müxalifətçilərin həbs və ya sürgün müddətləri tez-tez uzadılır, daha da ucqar sürgün bölgələrinə göndərilirdi.

1932-ci ildə M. N. Ryutinin rəhbərliyi ilə Moskva və Xarkovdan olan 14 kommunist gizli Marksist-Leninistlər İttifaqı yaratdılar. Ryutin "Stalin və proletar diktaturasının böhranı" adlı sənədi və "sənayeləşmənin avantürist tempinin" fəlakətli nəticələrinə görə Stalini şəxsən məsuliyyət daşıyan "BKP(b)-nin bütün üzvlərinə" müraciəti hazırlayıb yaymışdı. avantürist kollektivləşmə". Təşkilatın bütün üzvləri OQPU-nin idarə heyətinin hökmü ilə 5 ildən 10 ilədək müddətə azadlıqdan məhrum ediliblər. Sol müxalifətin keçmiş liderləri G. E. Zinovyev və L. B. Kamenev Marksist-Leninistlər İttifaqının işi ilə əlaqədar yenidən partiyadan xaric edilib və sürgün ediliblər. 1932-ci ilin sonu — 1933-cü ilin əvvəllərində İ. N. Smirnovun gizli təşkilatı darmadağın edildi.

Kənddə repressiyalar

1928–1932-ci illərdə SSRİ-də kənd təsərrüfatının məcburi kollektivləşdirilməsi zamanı dövlət siyasətinin istiqamətlərindən biri kəndlilərin antisovet hərəkətlərinin yatırılması və bununla bağlı "qolçomaqların bir sinif kimi ləğv edilməsi" – "mülkiyyətsizləşdirilməsi" idi. Muzdlu əməkdən, bütün istehsal vasitələrindən, torpaq və mülki hüquqlardan istifadə edən varlı kəndlilərin zorla və məhkəmədən kənar məhrum edilməsini və ölkənin ucqar rayonlarına köçürülməsini nəzərdə tuturdu. Təkcə varlı kəndlilər yox, orta kəndlilər, hətta kasıb kəndlilər də mülksüzləşməyə məruz qaldı. Belə vəziyyətlərdə qolçomaqlara rəğbət bəsləyən və ya onların müdafiəsinə qalxan kəndlilər repressiyaya məruz qalaraq podkulaniklər adlanırdılar^[7]^[8]^[9]. Mixail Kalinin yazırdı ki, sahibsiz qalanların çoxu Sovet hakimiyyəti uğrunda mübarizə aparmışdılar, lakin indi sovetlərin sui-istifadəsinə etiraz edirdilər^[10].

İstinadlar

↑ Согласно Закону РФ № 1761–1 "О реабилитации жертв политических репрессий" от 18 октября 1991 года Arxivləşdirilib 2022-04-07 at the Wayback Machine, политическими репрессиями признаны различные меры принуждения, применяемые государством по политическим мотивам, в виде лишения жизни или свободы, помещения на принудительное лечение в психиатрические лечебные учреждения, выдворения из страны и лишения гражданства, выселения групп населения из мест проживания, направления в ссылку, высылку и на спецпоселение, привлечения к принудительному труду в условиях ограничения свободы, а также иное лишение или ограничение прав и свобод лиц, признававшихся социально опасными для государства или политического строя по классовым, социальным, национальным, религиозным или иным признакам, осуществлявшееся по решениям судов и других органов, наделявшихся судебными функциями, либо в административном порядке органами исполнительной власти и должностными лицами и общественными организациями или их органами, наделявшимися административными полномочиями (Закон Российской Федерации № 1761–1 "О реабилитации жертв политических репрессий" от 18 октября 1991 года (с изменениями и дополнениями на 10.09.2004) Arxivləşdirilib 2010-01-25 at the Wayback Machine)
↑ mylnikovdm. "Количество зеков при Сталине, в РФ и США сегодня. Тюремное рабство". Дмитрий Мыльников. 2015-06-28. 2021-11-28 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2021-03-28.
↑ "В.Н.Земсков". www.hrono.ru. 2014-03-27 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2021-03-28.
↑ "1. Завещание Виктора Земскова. 2. Ложь о количестве репрессированных в СССР. 3. Лживая«Демократическая» статистика - Мы из Советского Союза - медиаплатформа МирТесен". Мы из Советского Союза - МирТесен (rus). 2022-08-07 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2021-03-28.
↑ Henry Rousso, Richard Joseph Golsan. Stalinism and Nazism: History and Memory Compared. U of Nebraska Press. 2004-01-01. ISBN 978-0-8032-9000-6.
↑ Stephen Kotkin. Stalin: Volume I: Paradoxes of Power, 1878–1928. Penguin Press. 2005. 118. ISBN 978-1-59420-379-4.
↑ "XX век: Краткая историческая энциклопедия" под редакцией А. О. Чубарьяна. — M: Институт всеобщей истории РАН. — ISBN 978-5-02-008741-5. — С. 121.
↑ "Тоталитаризм в Европе XX века: из истории идеологий, движений, режимов и их преодоления". — M: Институт всеобщей истории РАН, 1996. — С. 37.
↑ Лопатин Л. Н., Лопатина Н. Л. Коллективизация как национальная катастрофа. Воспоминания её очевидцев и архивные документы Arxivləşdirilib 2013-02-23 at the Wayback Machine. — M, 2001 г
↑ Избранные произведения, Том 2. — M : Государственное издательство политической литературы, 1960. — С. 542.

[1] Согласно Закону РФ № 1761–1 "О реабилитации жертв политических репрессий" от 18 октября 1991 года Arxivləşdirilib 2022-04-07 at the Wayback Machine, политическими репрессиями признаны различные меры принуждения, применяемые государством по политическим мотивам, в виде лишения жизни или свободы, помещения на принудительное лечение в психиатрические лечебные учреждения, выдворения из страны и лишения гражданства, выселения групп населения из мест проживания, направления в ссылку, высылку и на спецпоселение, привлечения к принудительному труду в условиях ограничения свободы, а также иное лишение или ограничение прав и свобод лиц, признававшихся социально опасными для государства или политического строя по классовым, социальным, национальным, религиозным или иным признакам, осуществлявшееся по решениям судов и других органов, наделявшихся судебными функциями, либо в административном порядке органами исполнительной власти и должностными лицами и общественными организациями или их органами, наделявшимися административными полномочиями (Закон Российской Федерации № 1761–1 "О реабилитации жертв политических репрессий" от 18 октября 1991 года (с изменениями и дополнениями на 10.09.2004) Arxivləşdirilib 2010-01-25 at the Wayback Machine)

[2] mylnikovdm. "Количество зеков при Сталине, в РФ и США сегодня. Тюремное рабство". Дмитрий Мыльников. 2015-06-28. 2021-11-28 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2021-03-28.

[3] "В.Н.Земсков". www.hrono.ru. 2014-03-27 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2021-03-28.

[4] "1. Завещание Виктора Земскова. 2. Ложь о количестве репрессированных в СССР. 3. Лживая«Демократическая» статистика - Мы из Советского Союза - медиаплатформа МирТесен". Мы из Советского Союза - МирТесен (rus). 2022-08-07 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2021-03-28.

[5] Henry Rousso, Richard Joseph Golsan. Stalinism and Nazism: History and Memory Compared. U of Nebraska Press. 2004-01-01. ISBN 978-0-8032-9000-6.

[6] Stephen Kotkin. Stalin: Volume I: Paradoxes of Power, 1878–1928. Penguin Press. 2005. 118. ISBN 978-1-59420-379-4.

[7] "XX век: Краткая историческая энциклопедия" под редакцией А. О. Чубарьяна. — M: Институт всеобщей истории РАН. — ISBN 978-5-02-008741-5. — С. 121.

[8] "Тоталитаризм в Европе XX века: из истории идеологий, движений, режимов и их преодоления". — M: Институт всеобщей истории РАН, 1996. — С. 37.

[9] Лопатин Л. Н., Лопатина Н. Л. Коллективизация как национальная катастрофа. Воспоминания её очевидцев и архивные документы Arxivləşdirilib 2013-02-23 at the Wayback Machine. — M, 2001 г

[10] Избранные произведения, Том 2. — M : Государственное издательство политической литературы, 1960. — С. 542.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]