Usta Zeynal Nəqqaş
Usta Zeynal Nəqqaş (Kərbəlayi Zeynalabdin Əbu Səid oğlu Abdullazadə; 1839, Ordubad – 1904, Ordubad, Naxçıvan qəzası) — xəttat nəqqaş və şair[1].
| Usta Zeynal Nəqqaş | |
|---|---|
| Kərbəlayi Zeynalabdin Əbu Səid oğlu Abdullazadə | |
| Doğum tarixi | 1839 |
| Doğum yeri | |
| Vəfat tarixi | 1904 |
| Vəfat yeri | |
| Milliyyəti | azərbaycanlı |
| Təhsili | mədrəsə |
| Əsərlərinin dili | Azərbaycan dili, ərəb dili, fars dili |
| Janr | divan |
| Üzvlüyü | |
Həyatı
redaktəKiçik yaşlarından poeziyaya, xəttatlıq və naqqaşlıq sənətinə maraq göstərib[2]. Ordubadda sonra isə Təbrizdə mədrəsə almış, nəqqaşlıq sənəti ilə yanaşı, ərəb, fars dillərini və klassik Şərq şerini mükəmməl öyrənmişdir. Ordubadda fəaliyyət göstərən "Əncüməni-şüəra" ədəbi məclisinin ən fəal və istedadlı üzvlərindən olmuşdur. Ədəbi irsindən çox az nümunələr dövrümüzədək gəlib çatmışdır. Əlyazma divani itdiyindən yaradıcılığı haqqında ətraflı danışmaq mümkün deyil. Lakin əldə olan nümunələr göstərir ki, Usta Zeynal Nəqqaş həm klassik, həm də tənqidi-realist üslubda şeirlər yazmışdır[1].
Fəaliyyəti
redaktəŞeirləri
redaktəŞeirləri bədii sənətkarlıq xüsusiyyətləri, orijinal obrazları, cinas qafiyələri ilə diqqət cəlb edir[1]. "Nə bilim" adlı satirik şeirindən misralar:
|
Gedib əyyami-vüsalın, olacaqmış belə hicr, Həsrətin paki ölüncə qalacaqmış, nə bilim? |
|
İctimai məzmunlu şeirləri
redaktəİctimai məzmunlu şeirlərində dövrün sosial ziddiyyətləri, yoxsul camaatı iqtisadi və mənəvi əsarətdə saxlayan hakim təbəqələr tənqid olunur. Azərbaycanın digər şəhərlərində fəaliyyət göstərən ədəbi məclislərin üzvləri ilə əlaqəsi saxlamış, onlarla şerlənmiş, məktublaşmışdır[1].
Yaradıcılığı
redaktəNəqqaşlıq sənəti
redaktəUsta Zeynal həm də mahir nəqqaş olmuş Ordubad, Təbriz və Tiflisdə bir sıra binanın dekorativ bəzəklərini işləmişdir. Naxçıvanda yerləşən xan sarayının və yaşayış binasının[1], Bakıda Hacı Zeynalabdin Tağıyevin evi (indiki Milli Azərbaycan Tarixi Muzeyi), Ordubad şəhərinin "Malik İbrahim" qəbiristanlığındakı dağa bitişik "Qara pir"də işlədiyi naxış, XIX əsrin axırlarında İran şahının Ordubada gəlişi ilə əlaqədar "Came" məscidinin arxa divarına işlədiyi "Şiri-xurşid" gerbi də sənətkarın maraqlı yaradıcılıq nümunələrindəndir[2]. Müəllif Ordubaddakı Cümə məscidinin divarına həkk etdiyi şeirində yazır:
|
|
Yaran, bu dəhri-dun biz ilə məcrası var, |
|
İstinadlar
redaktəƏdəbiyyat
redaktə- Rəfiyev C. Nəqqaş və şair. “Elm və həyat” jurnalı. 1979. səh. №8.