Vikipediya

Azərbaycan ziyarətgahları

Azərbaycan ziyarətgahları — azərbaycanlıların tarixən və müasir dövrdə yaşadığı ərazilərdə yerləşən və davamlı olaraq ziyarət edilən pir, ocaq və s. müqəddəs yerlərdir. Ziyarətgahlarda həm islamdan əvvələ, həm də islam sonrasına aid izlərə rast gəlinir. Bu yerlər əsasən ayrı-ayrı müqəddəs şəxslərin adları, daş, ağac, su-bulaq, qəbir və s. ilə əlaqələndirilir. Həmçinin azərbaycanlıların digər xalqlar ilə ortaq ziyarət etdiyi yerlər mövcuddur.

Azərbaycan ziyarətgahları milli səviyədə qeyri-maddi mədəni irs olaraq qeydiyyata alınmışdır.[1]

Növlərinə görə redaktə

 
Şeyx Səfi türbəsi daxilində yerləşən məzar sənduqəsi. Ərdəbil

Azərbaycan inanclarında kiçik məişət əşyalarından tutmuş silahlara, bulaqlara, təpələrə, qayalara kimi müxtəlif obyektlər ilahiləşdirilib tarixin müxtəlif dövrlərində insanların ümid yerinə çevrilmişdir. Müxtəlif nağıl və dastan nümunələrində bir sıra sehrli əşyalar və vasitələr təsvir edilir ki, qeyri-adi işləri yerinə yetirir, möcüzələr törədir. Bu inanclara müxtəlif yerlərin müqəddəsləşdirilməsində də qarşılaşılır. Azərbaycan mifoloji sistemində və inanclarında ağac (ağac pirlərinə bu gün də paltarlarından bir hissə qoparıb asanlar var), dağ, qaya, su, bulaq, ilan (ilan pirləri), öküz, inək, at, ocaq kultlarının izlərinə rast gəlinir.[2]

Pirlər həm islamdan əvvəl, həm də islam sonrası izləri özündə daşıyır. Bu yerlər əsasən ayrı-ayrı müqəddəs şəxslərin adları, daş, ağac, su-bulaq, qəbir və s. ilə əlaqələndirilir.[3] Əkinçilik və heyvandarlıqla bağlı müqəddəs yerlərə kölgəliklər, bulaqlar, zağa və heyvandarlığın inkişafı üçün istifadə edilən yerlər daxildir. Bunlara Eynəltaxtı, Nağara dağı, Çoban daşı, çınqıl yol, Pir qalaçası daxildir.[4]

İmam Əlinin heç bir zaman Ərəbistan və İraqdan başqa bir yerə getməməsinə baxmayaraq Azərbaycanda "Xəlifə qəbri", "Əli piri", "Hz. Əli daşı", "Əli Ayağı" pirləri vardır. Tovuz və İsmayıllıda müqəddəs qəbul edilən qayanın Əli tərəfindən qılıncla vurulduğu və ondan su fışqırdığına inanılır. Bundan başqa Şiə imamlarının övladları ilə bağlı Azərbaycanda uydurulmuş imamzadələr vardır. Şərqşünas V. Bartolda görə İmam Rzanın qızı Ükeymə Bibiheybət məscidində dəfn edilməmişdir. Həmçinin Azərbaycanda bir çox şeyx və seyid qəbri ziyarətgaha çevrilmişdir.[4]

İran azərbaycanlılarının ziyarət etdiyi yerlər Ərdəbildəki Şeyx Səfi türbəsindən tutmuş yol qırağı ocaqlar və dua edilən ağaclara (pir) qədər dəyişir. Əsas ziyarətçilər şəfa, çarə və vasitəçilik axtaran qadınlardır.[5] Salman Mümtazın fikrincə, Laçın bölgəsində Sarı Aşıq türbəsi xalq tərəfindən ziyarət edilir, Sarı Aşıq "Haqq aşığı" adlandırılırdı.[6]

Sovet dövründə məscidlərə qadağa olsa da pirlərin və digər müqəddəs yerlərin ziyarətinə göy yumulurdu. Masallı, Biləsuvar, Cəlilabad və Lənkəran rayonlarında pirlərdə namaz qılınır, dini bayramlar zamanı buralar ziyarət edilirdi. Bu dövrdə Qazax, Tovuz, Şəmkir, Yevlax, Şabran və Qusar rayonu sakinləri dini adətləri evlərində və müqəddəs yerlərdə icra edirdilər.[7]

Ağaclar redaktə

 
Gürcüstandan dilək ağacı nümunəsi. Cvari monastırı yaxınlığı

Azərbaycanın demək olar ki, bütün bölgələrində ağac pirləri mövcuddur. Bu pirlər doğuluş inancı ilə bağlıdır, uşağı olmayan qadınlar tərəfindən ziyarət edilir. İnancın kökündə ağacın əcdad olması, uşaq verməsi haqqında təsəvvür dayanır.[8] İnanca görə, pir odunlarının yandırmaq bədbəxtçilik gətirir. Qarabağda "Qara pir", "Palıd", Muğanda "Peyğəmbər" piri mövcuddur. XX əsrin əvvəllərinədək Qarabağda göynük meşəsində 3 gün bayram keçirilərdi.[9]

Borçalı bölgəsində ən çox müqəddəs hesab edilən ağac dağdağandır. Qazaxın Aslanbəyli kəndindən bura ziyarətə gələnlər ağacdan bir parça qoparıb özləri ilə aparırlar. İnanca görə ağacın hissəsi paltara tikilsə insanı pis ruhlardan və kəm gözlərdən qoruyar.[10] Borçalının Candar kəndində isə çinar ağacı və onun dibindən çıxan bulağa müqəddəs varlıq kimi baxılır. Övladı olmayanlar və sevgililər niyyət edib buranı ziyarət edirlər.[11] Ümumiyyətlə, Borçalı bölgəsində ağac, su, daş kimi yer-su iyələrinə aid inanclar onların yaşadığı yerlərin ziyarət edilməsi və onlara hədiyyə verilməsi şəklində davam edir.[10]

Goranboyun Şahbəyli və Səfikürd kəndləri arasındakı ağac pirinin ətrafına gecə getmək məsləhət bilinmir. Gecə vaxtı ağac piri pərilər, cinlər yığınağı olur. Uşaq sahibi olmaq niyyətilə gələnlər yaxınlıqdakı daşın altına nəzir qoyurlar.[11]

Bəzən hamilə qadının bətnindəki uşağı qorumaq üçün qadını ağac ziyarətgahına aparır və onun ətrafında üç dəfə dolandırırlar. Hamiləlik bitənə qədər ziyarətgahdan götürülmüş torpaq qadının çarpayısının bir tərəfində gizlədilir və uşaq doğulandan sonra torpağı ziyarətgaha geri aparırlar. Hamiləlik dövrü əvvəldən axıra ağac ziyarətgahın himayəsi altında keçirilir və uşaq sağlam olanda "ağacın şərəfi"nə qurban kəsilir.[12]

Yazıçı Manaf Süleymanov etnoqrafik səpkidə yazılmış "Lahıc" əsərində qeyd edirdi: "Bir vaxtlar Niyaldağın ətəyində əzəmətli "Təkağac" ucalırdı. Hələ uşaqlıqdan eşitmişdim ki, "Təkağac" piri qocalı, cavanlı, uşaqlı bir çox xəstələrə şəfa verib. Min dərdə mübtəla olanları, gec dil açan uşaqları, yeriyə bilməyənləri və b. bura gətirib budaqlardan yelləncək – nənnilər asıb yelləyə-yelləyə pirə yalvarıb şəfa umardılar və bir çoxları məramlarına çatardı. Bu məqsədə çatmağa başqa səbəblər olsa da, hamı "Təkağac" pirinin kəraməti hesab edərdi." Yazıçı "Təkağac"ın aqibəti haqqında soruşduqda belə cavab verilir: "Allah onu kəsdirənin cəzasını verdi. O tuta-tutda (37-ci il repressiyasını nəzərdə tutur) bağrı yarıldı. Görənlər deyirdi ki, hər dəfə baltanı vuranda ağacın gövdəsindən qan çıxırdı. Pir qan ağlayırmış. Camaat üç gün "Təkağac" üçün yas saxladı."[13]

Şahbuzda yerləşən Maqsud pirinin armud ağacının altına buğda atarlar. Cücərsə, arzunun yerinə yetəcəyini göstərir. Şahbuzdakı Qərib pirinin armud ağacına beşik asılmışdır. Əgər evli qadın gələndə beşik yırğalanarsa, bu onun uşağı olacağı mənasına gəlir. Culfanın müqəddəs ağacı ilə bağlı əfsanəyə görə uşağı olmayan adam iki uşağı bir-birinin üzünü görərsə birini burada qurban kəsəcəyini demişdir. Arzusu yerinə yetəndən sonra uşağı qurban kəsərkən tufan qopmuş və bir camış ağacın yanında peyda olmuşdur.[14]

İlisu kəndindəki "Qoz piri"ndə şəfa tapmaq üçün gələn xəstələr, övlad istəyən qadınlar bu piri ən müqəddəs bir qüvvə kimi qəbul edirlər. Qaxla İlisu arasında Qarabulaq adlı yerdə "Zoğal pir" var. Ziyarətçilər zoğalın budaqlarına ip, sap, əsgi parçası, yun qırığı, kağız pul və s. bağlayırlar.[15]

Meşkinşəhrin bir çox kəndlərində meşə kultu mövcud olub, insanlar Tanrıdan bir şey istədikdə meşəliklərə gedib dua ediblər.[16]

Daşlar və qəbirlər redaktə

Daş pirlər spesifik (uşağı olmamaq, revmatizma), qəbir pirləri isə müxtəlif xəstəliklər üçün ziyarət edilərdi. Qəbir pirlərinin çoxunda qurban kəsilərdi. Qəbir pirləri xəstəlik və müxtəlif bəlalar üçün ümid qapısı olub, hər cür zalım və xain ruhlarla burada mübarizə aparıldığına inanılardı.[4]

Daş qoçun ayaqları altından keçənin və ya qaya üstündə uzananın hamilə qalması daş pir inancının davamıdır. Azərbaycanın bəzi bölgələrində xəstə uşaqlar şəfa tapsın deyə qayanın altından keçirilər. Bəzi araşdırmaçılar bunu animizmlə əlaqələndirsə də, əcdad kultu ilə əlaqə də diqqətə layiqdir.[17]

Azərbaycanın bir sıra bölgələrində Humay adlandırılan qayalar və onunla bağlı inamlar qədim türk tanrısı Umayın ana kultunun hələ də mövcud olduğunu göstərir. Bura gələn uşaqsız qadınlar başını qayaya qoyub yatar, uşaqlar isə sümüyü bərkisin və tez yerisin deyə qayanın altındakı deşikdən keçirilərmiş. Qubadlı rayonun Qaracallı kəndində isə Umay kahası mövcuddur.[18][19]

Qusarda yerləşən "Piral" adlı menhirdə ilahi bir güc olduğu fikirləşilir. Havalar yağışlı keçəndə bu daşın yanında ayin icra edilir, sonra isə daş yerə yatırılıb qaldırılır. Bundan başqa Laçında gec gəzən uşaqların aparıldığı "Yeri daş" piri, Novxanıda uşağı olmayan qadınların aparıldığı "Ağ daş" piri, Lerikdə xəstəliklərə dəva olan "Vavuya hal" və s. daş pirlərə misal göstərilə bilər.[4]

Qobu yaxınlığındakı Qırxqız təpəsində hər cümə günü daşların ağladığına və həmin günün ziyarət üçün məqbul gün olduğuna inanılar. Bu su daşa dönmüş qırx qızın göz yaşlarıdır. Qızlar düşmənə yaxalanmamaq üçün Allahdan onları daşa çevirməsini istəmişdilər.[20]

Naxçıvan şəhərində yerləşən "Süddü nənə" pirindəki inanc sistemi xalq arasındakı "qara daş" inancı ilə bağlıdır. T. Qədirzadəyə görə belə daşlar müqəddəs hesab edilir və "ocaq daşı" adlanır. İnanca əsasən, südü olmayan gəlinlər bu piri ziyarət edirlər. Ziyarət zamanı özləri ilə qovrulmuş buğda gətirir, yol boyunca bu buğdaları müəyyən yerlərə qoyur və heç kimlə danışmırlar. Ziyarətdən geri qayıdarkən bu buğdalardan götürüb yeyirlər. Şahbuz rayonundakı "Süddü nənə" pirindəki daş yarığından keçmə inancı isə qədim dastan yaddaşındakı Cənnətin süd gölü ilə oxşarlıq təşkil edir. Xalq arasında olan inanca görə, bu daşların yanına su qoymaq lazımdır.[3]

Culfada yağmur pirləri deyilən ziyarət yerləri vardır. Burdan götürülən daşlar evlərdə suya salınar, pir iyəsi isə pirdə qalmış daşlar da eynən su ilə qovuşsun deyə yağış yağdırarlar. Yağış yağandan sonra gənclər evləri dolaşıb daşları toplayar, pirlərə geri qaytararlar. Oxşar inanclara Muğan və Gəncə bölgəsində də rast gəlinir.[21]

Dağlar redaktə

 
Şahdağ

Azərbaycanda və Anadoluda ən son dövrlərə qədər dağlara qanlı qurban verilməsi adəti qalmışdır. Füzuli Bayata görə, bu adətin kökündə islamdan sonrakı dövrdə dağlarda övliya qəbrlərinin olması inancı var. Beləliklə, insanlar övliyaların adını dağa verməklə dağları insan yerinə qoyub və buna görə də dağa qurban kəsiblər.[22] İran azərbaycanlıları arasında dağda qurban kəsmə adəti isə türklər tərəfindən dağın Tanrıya yaxın bir məkan olaraq görülməsi ilə izah edilir. Meşkinşəhrdəki Savalan dağının zirvəsinə qoyun götürüb dağ ruhu üçün qurban kəsilərdi. Bundan başqa duaları qəbul edilən şəxslər Ulu Tanrıya bu dağın zirvəsində qurban kəsərdi. Beləliklə, müqəddəs qəbul edilən dağların yer ilə göy arasında bağlantı qurduğuna inanılardı. Bu məntiqlə Dağ iyəsinin Göy Tanrı ilə əlaqə qurduğu qəbul edilmiş, hətta dağlar göyün qapısı sayılmışdır. Digər bir adət isə dağların qoruyuculuğuna olan inanca görə ölülərin yüksək yerdə dəfn edilməsidir, hansı ki İran azərbaycanlılarının yaşadığı bütün şəhər və kəndlərdə müşahidə edilir.[16]

Deyilənə görə Yel Babanın məskunlaşdığı Yel Dağı ziyarətgahdır. Xalq ora gedib qurban kəsər. Digər bir ziyarət yeri olan Şahpir Dağında isə qurban kəsilən heyvanın əti orada yeyilməz. And içəndə dağa doğru çönüb and içərlər.[23] Qoşqar dağı da keçmişdə azərbaycanlılar tərəfindən müqəddəs olaraq görülürdü.[24]

Azərbaycanın şimal-şərq hissəsinin ən böyük dağı olan Şahdağ bölgə xalqı tərəfindən müqəddəs hesab edilir. Yay aylarında Şahdağa səfərlər təşkil edilir, bölgədəki məzar yerləri ziyarət edilir, ağaclara bez parçaları bağlanır, qurban kəsilir. Bu bölgədə qadınlar dağa baxarkən yaşmaq vurub, "qaynatam baxır, ayıbdır" deyirlər.[23] Qadınların bu hərəkəti, həm də Azərbaycanda dağlara baba deyilməsi (Azərbaycan bayatılarında dağlardan böyüklər olaraq qeyd edilməsi[2]) dağın qadının ərinin və qaynatasının soy dağı olaraq təsəvvür edilməsi ilə əlaqədar ola bilər.[22]

Mağaralar redaktə

 
Əshab-ül Kəhf ziyarətgahı. Naxçıvan

Naxçıvanın şimalındakı Əliabad kəndində yerləşən "Göylü baba" mağarasında ölü bir müddət saxlanılar və sonra aparılıb Kərbəlada basdırılardı. Yağmur duası üçün də bura gəlinərdi. Əshabi-Kəhf mağarasına gələnlər isə onun yuxarısından rəngli iplərlə bəxt daşları asardılar. Daşkəsəndəki "Qara inək hini" və "Ağ Kağa" mağaralarında qurban kəsilərdi.[4]

İlan və qurd ocaqları redaktə

Azərbaycan xalq inamına görə, hər ailənin onun üzvlərini şər qüvvələrdən qoruyan öz ilanı var. İlan pirlərinin mövcudluğu bu heyvanın müqəddəsliyini göstərir.[9]

Şimali Azərbaycan və Anadolu Türk mədəni ərazisində Qurd piri, Qurd Övliya, Qurd Baba, Qurd Ata, Qurd təkkəsi kimi xalq tərəfindən müqəddəs qəbul edilən yerlər və onların xalq həyatında rolu əfsanələri ilə birlikdə bilinir. Cənubi Azərbaycandakı Qurd Baba (və ya Quduz ocağı) isə xalq inancları baxımından çoxistiqamətli bir mərkəzdir, ovo/obo[qeyd 1] stilində bir daş yığınıdır. Bu ocaqda ildə bir dəfə qurdlar yığışar. Bunun üçün qurdlar sınaq keçidi rolunu oynayan Ağçayı keçməlidir. Həmçinin qurd dişlədiyi üçün quduz olacağından şübhələnənlər və göz xəstəlikləri olanlar buranı ziyarət edərlər. İldə bir dəfə Qurd Babanı ziyarət edənlər ovonun ətrafında fırlanıb, yaxınlıqdakı ağaca bez bağlıyarlar.[25]

Su mənbələri redaktə

Aləmin yatdığı vaxtda hər şey təzələndiyi üçün gecə evdəki köhnə su atılmalı, bütün qablar təzə su ilə yuyulmalıdır. İnsanlar çeşmə başına gedib, əl-üzünü yuyar, su üstündən atılıb, evə yeni su gətirərlər. Xalq inancına görə, biri sudan götürüb, xəmir yoğursa, sudakı balaca daşlardan evə gətirib, yağ küpünə, çörək qabına və ya evin bir bucağına qoysa o evdə çörək bol olar.[19]

Azərbaycanda qızlar qismətlərinin açılması üçün bulaq və digər su qaynaqlarının başlarında niyyət və dua edərlər. Niyyəti olan axar suya belə deyər: "Axar suya niyyət edirəm. Axar sular axıb getmədən niyyətim çıxsın. Pis günlərim və pislərin pislikləri axıb getsin."[26] Bundan başqa yaz ayında analar övladlarını axar sularda yuyanda şeir şəklində dualar deyərlər.[27]

İran azərbaycanlılarında su ilə bağlı müxtəlif fəaliyyətlər vardır. Meşkinşəhrin Ur kəndində ürəyində arzusu olan insanlar duaları qəbul edilsin deyə çay kənarında diz çöküb dua edərlər. Bəzi su mənbələri müqəddəs qəbul edildiyi üçün onların yanında qurban kəsilər, yağmur duası edilərdi. Həmçinin suyun şəfaverici xüsusiyyəti olduğuna inanılardı.[16] İran azərbaycanlılarında evləri bərəkətli olsun deyə sudan üç daş götürmə adəti şimaldakı azərbaycanlılarda rəqəm yeddi olmaqla davam etdirilir.[28]

"Qanlı göl" əfsanəsində marallarının vaxtaşırı gölə gəlməsi su hamisini ziyarət mərasimi ilə bağlıdır.[29]

Təndir redaktə

Təndir Azərbaycanda müqəddəs ocaq sayılır. Əhdi-peyman bağlayan sevgililər burada qucaqlaşıb öpüşərdi. Qardaş olmağa qərar verənlər burada and içər, onların münasibəti "təndir qardaşlığı" adlandırılardı.[30]

Analizi redaktə

Azərbaycanın islam ziyarətgahlarında əcdad kultu ilə bağlı ziyarət edilən yerlərin xüsusiyyətləri tapılmışdır. Zelik Yampolski Azərbaycanda ziyarətgahların ocaq adlandırılması, həmçinin bu kimi yerlərlə əlaqədar ritual və əfsanələrlə bağlı olaraq belə bir nəticəyə gəlmişdir ki, ziyarətgahlar tayfanın (icmanın) "məişət kult mərkəzləri" olmuşdur.[31]

Azərbaycanda pirə adını verən müqəddəsin adına ata və baba sözlərinin əlavə edilməsi (Şəkidə Babaratma piri, Ağdaşda Gündoğdu baba ziyarətgahı)[2] əcdad kultu ilə əlaqələndirilir və bu yolla qohumluq ifadə edən sözlər müqəddəslərə ehtiram göstərilməsində istifadə edilmişdir.[31]

Zaqatalada yerləşən Cinpir ziyarətgahı xəstəni sağaltma funksiyasını (şaman funksiyası) yerinə yetirir. Ziyarətçilər müqəddəs üçün daha çox qara keçi gətirirlər. Eynən Bürküt Ataya da keçi qurban edilir. Şamanın başçılığı ilə keçi qurbanı verilməsi adəti sibolar və buryatlarda da mövcuddur. Ancaq keçi qurbanı yalnızca şamanizmə aid edilə bilməz.[31]

Azərbaycan türklərinin məhərrəmlik adətlərini araşdıran İvar Lassi Azərbaycandakı pirləri Türküstan köçəriləri tərəfindən istifadə edilən günbəz-çadırlara bənzətmişdir. O, pirlərin formalarının və yuxarı hissələrindəki deşiklərin köçəri türklərin memarlığının qorunub-saxlanmasının bir sübutu olduğunu qeyd etmişdir.[32]

Digər xalqlarla ortaq ziyarət edilən yerlər redaktə

 
Hacı-Baba türbəsi, Şvanidzor

Qarabağ münaqişəsindən əvvəl azərbaycanlılar və ermənilər Şvanidzordakı XVI–XVII əsrlərə aid Hacı-Baba türbəsini ziyarət edər və burada matax (heyvan qurbanı) kəsərdilər. Buna görə də türbə iki qrup arasında nadir hallarda mövcud olan etnik harmoniya simvolu hesab edilir.[33]

Bolnisi rayonunun Kəpənəkçi kəndinin yaxınlığında yerli azərbaycanlılar, həmçinin müəyyən qədər yunanlar və gürcülər tərəfindən ziyarət edilən Yel dağı vardır. İnsanlar bura nəzir gətirər, qurban kəsib and içərlər.[34]

Azərbaycan və gürcü xalqlarının nümayəndələri bir araya gələrək yaz və payızın gəlişini birgə el mərasimlərilə qeyd etməsi; ənənəvi olaraq Qax rayonunun Kürmük kilsəsində təşkil olunur.[35] Hazırda mayın 6-da və noyabr ayında dini mənsubiyyətindən asılı olmayaraq hər bir qaxlı Kürmük məbədini ziyarətə gəlir. Zəvvarların sırasında başqa bölgələrdən, qonşu ölkələrdən gələnləri də görmək mümkündür.[36][37]

Azərbaycan mədəniyyəti ilə əlaqə udinlərin həyatının bütün sahələrində özünü göstərir. Udinlər və azərbaycanlılar fərqli dinlərə sitayiş etməklərinə baxmayaraq eyni ziyarətgahları — ocaqları, pirləri ziyarət edirlər.[38]

Həmçinin bax redaktə

Qeydlər redaktə

  1. ↑ Ovo/obo Asiya çöllərində qurban və saçı daşlarından ibarət müqəddəs məkandır. Az-çox dəyişikliklərə uğramış forması Anadoluda mövcuddur.

İstinadlar redaktə

  1. ↑ Azərbaycan qeyri-maddi mədəni irs nümunələrinin dövlət reyestri. "Ziyarətgah" (az.). Azərbaycan Mədəniyyət Nazirliyi. 2022-03-08 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2022-03-08.
  2. ↑ 1 2 3 Qafarlı, Ramazan, AZƏRBAYCAN TÜRKLƏRİNİN MİFOLOGİYASI, ADPU, 2010
  3. ↑ 1 2 TÜRK-İSLAM MƏDƏNİYYƏTİ İLƏ BAĞLI İNAM YERLƏRİ: PİRLƏR (Naxçıvan şəhəri materialları əsasında). Asəf ORUCOV. Azərbaycan Respublikası Dini Qurumlarla İş üzrə Dövlət Komitəsinin Jurnalı. № 06 (53) Noyabr — dekabr 2017.
  4. ↑ 1 2 3 4 5 AZERBAYCAN’DA HALK İNANÇLARIYLA İLGİLİ DİNİ LİTERATÜR (Sovyet Dönemi). Kemale ŞAKİROVA. SÜLEYMAN DEMİREL ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ. ISPARTA, 2015.
  5. ↑ R. Tapper. AZERBAIJAN vi. Population and its Occupations and Culture // ENCYCLOPÆDIA IRANICA. — 1988. — С. 234–238.
  6. ↑ AZERBAYCAN’DA TASAVVUFİ HAREKETLER. Zülfikar NABİYEV. ANKARA ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ. Ankara, 2004.
  7. ↑ Али АБАСОВ. "Ислам в современном Азербайджане: образы и реалии". Sakharov-center. 2013-05-08 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2022-01-29.
  8. ↑ Elçin Qaliboğlu (İmaməliyev). Yaradılış mifləri və Azərbaycan əfsanələri. Bakı, Elm və təhsil, 2020, 180 səh.
  9. ↑ 1 2 Azərbaycan etnoqrafiyası, III cild, 2007. səh. 341
  10. ↑ 1 2 Memmedli, O. (2015). Borçalı ilinde eski Türk inançlarının izleri. (Yüksek LisansTezi). Niğde Ömer Halisdemir Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Niğde
  11. ↑ 1 2 Doç Dr. Pervin Ergun. Türk Kültüründe Ağaç Kültü. Ankara. Atatürk Kültür Mərkəzi 2017. 1124 səh.
  12. ↑ Bəxtiyarova R. Ə. Azərbaycanda ağac ayini. Bakı, "Araz" nəşriyyatı, 2002, 188 səh.
  13. ↑ xalqcebhesi.az. "Ağac kultu ilə bağlı inanclar". 3 Oktyabr 2017. 2021-11-27 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2016-08-25.
  14. ↑ EBÜLFEZ KULU AMANOĞLU, NAHÇİVAN'DA ESKİ TÜRK İNANÇLARININ İZLERİ (AĞAÇ KÜLTÜRÜ), BİLİG (BİLİM VE KÜLTÜR DERGİSİ), Sayı: 6, 142–147, (1997).
  15. ↑ Әфәндијев П. (азерб.)русск.. Азәрбајҹан шифаһи халг әдәбијјаты (азерб.) / Научный редактор А. Набиев (азерб.)русск.. — Б.: Маариф, 1992. — 477 с.
  16. ↑ 1 2 3 Rahimi, M. "İran Türklüğünde Geleneksel Türk İnançlarının Etki ve İzleri" . Milli Folklor 16 (2019): 147–159 <https://dergipark.org.tr/tr/pub/millifolklor/issue/51228/666927 Arxivləşdirilib 2023-08-19 at the Wayback Machine>
  17. ↑ TÜRK KÜLTÜRÜNDE ATALAR KÜLTÜ. Kübra YILDIZ ALTIN. Ankara, 2018.
  18. ↑ Cəlal Bəydili (Məmmədov). Türk mifoloji obrazlar sistemi: struktur və funksiya (monoqrafiya). — Bakı: Mütərcim, 2007. — 272 səh.
  19. ↑ 1 2 Türk Mitolojisi Ansiklopedik Sözlük, Celal Beydili, 2003, Yurt Yayınevi (türk.).
  20. ↑ Mahmud, Aynur. (2018). Sarıkız Efsanesi ve Azerbaycan Efsanelerinde Dağ ve Su Kültlerinin Sentezi. Edremit Belediyesi Kültür Yayınları No: 6 (International Symposium on Kaz Mountains (Mount Ida) and Edremit).
  21. ↑ Türkan ARIK. "Azerbaycan'in Nahçivan Bölgesi̇nde Yağmurla İlgi̇li̇ İnanişlar ve Yağmur Çağirma Merasi̇mleri̇". Türk Kültürü ve Hacı Bektaş Veli Araştırma Dergisi. 2018. 2023-06-29 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2022-04-06.
  22. ↑ 1 2 Türklerde Dağ Kültü Inancı Ve Altay, Tıva Ve Şor Destanlarında Dağ (Seniha Sönmez). BALIKESİR ÜNİVERSİTESİ. Balıkesir, 2008.
  23. ↑ 1 2 Najafov, A. (2019). Azerbaycan halk inanışları. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Necmettin Erbakan Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Felsefe ve Din Bilimleri Anabilim Dalı, Konya.
  24. ↑ И. М. Джафар-заде. Экспедиция по обследованию циклопических сооружений Азербайджана // Известия АзФАН СССР. — 1938. — № 3. — С. 38.
  25. ↑ GÜNEY AZERBAYCAN/KUZEY İRAN’DA TÜRK KÜLTÜR COĞRAFYASI HALK İNANÇLARINDA MİTOLOJİK TESPİTLER. Yaşar KALAFAT. Türk Dünyası İncelemeleri Dergisi / Journal of Turkish World Studies, XIII/2 (Kış 2013), s.61–66.
  26. ↑ TÜRK KÜLTÜRÜNDE IŞIK KÜLTÜ. Nagihan ÇETIN. Sakarya Üniversitesi, 2011.
  27. ↑ Oymak, İskender. "ANADOLU'DA SU KÜLTÜNÜN iZLERi". Fırat Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 15 / 1 (Haziran 2010): 0–0.
  28. ↑ Kalafat, Y. (2009). Türk kültürlü halklarda Ahır Çerşembe’nin mitolojik muhtevası. Erişim tarihi ve adresi: 09.03.2020 http://turkoloji.cu.edu.tr/HALKBILIM/yasar_kalafat_ahir_cersembe_mitoloji Arxivləşdirilib 2023-08-26 at the Wayback Machine. pdf.
  29. ↑ Aynur Babək. Azərbaycan folklorunda su ilə bağlı inamlar. Bakı "Nurlan", 2011. – 212 səh.
  30. ↑ Azərbaycan etnoqrafiyası, II cild, 2007. səh. 277-278
  31. ↑ 1 2 3 Басилов Б.Н. Культ святых в исламе. Москва: Мысль, 1970, 142 с
  32. ↑ I. Lassy, The Muharram Mysteries among the Azerbaijan Turks of Caucasia, Helsingfors, 1916. page 184.
  33. ↑ Maxim Edwards. "Baba-Hadji, symbol of ethnic harmony". opendemocracy.net. 19 November 2013. 8 September 2019 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 22 January 2022.
  34. ↑ Əsatirlər, əfsanə və rəvayətlər. Bakı, "Şərq-Qərb", 2005. anl.az
  35. ↑ "Qaxda "Kürmükoba" bayramı qeyd olunub". 2012-07-13 tarixində orijinalından arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2013-04-26.
  36. ↑ H. Əzimov, Ş. Əhmədov. Qax abidələri. Bakı: 1998
  37. ↑ "Gürcü və azərbaycanlıların birgə bayramı - Kürmükoba bayramı". BBC (az.). 2022-01-22 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2021-05-13.
  38. ↑ "Народы Кавказа". — 1962. — Т. II.

Əlavə oxu redaktə

  • Azərbaycan etnoqrafiyası, Üç cilddə II cild., Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyası Arxeologiya və Etnoqrafiya İnstitutu, Bakı: Şərq-Qərb, 2007, ISBN ISBN 5-17-033764-7.
  • Azərbaycan etnoqrafiyası, Üç cilddə III cild. (2007), Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyası Arxeologiya və Etnoqrafiya İnstitutu, Bakı: Şərq-Qərb.
  • И. И. Мещанинов. Пиры Азербайджана . — "Известия Государственной Академи и истории материальной культуры", т. IX , вып. 4. Л., 1931.
  • Grant, Bruce. (2011). Shrines and Sovereigns: Life, Death, and Religion in Rural Azerbaijan. Comparative Studies in Society and History. 53. 10.1017/S0010417511000284.

Xarici keçidlər redaktə

Mənbə — "https://az.wikipedia.org/w/index.php?title=Azərbaycan_ziyarətgahları&oldid=7255018"