Eduar Druen de Lüis
Bu, tənha məqalədir, çünki hansısa məqalədən bu məqaləyə verilmiş keçid yoxdur. |
Eduar Druen de Lüis (fr. Édouard Drouyn de Lhuys; 19 noyabr 1805[1][2][…], Paris – 1 mart 1881[1][2][…], Paris) — Fransa diplomatı, siyasətçi və dövlət xadimi. O, dörd dəfə (fasilələrlə) Fransanın xarici işlər naziri vəzifəsində çalışmışdır.
| Eduar Druen de Lüis | |
|---|---|
.png) | |
İkinci imperiya senatoru[d] | |
| 26 yanvar 1852 – 4 sentyabr 1870 | |
Fransanın Böyük Britaniyadakı səfiri[d] | |
| 1849 – 1851 | |
| 1867 – 1878 | |
Fransanın xarici işlər naziri[d] | |
| 20 dekabr 1848 – 2 iyun 1849 | |
Fransanın xarici işlər naziri[d] | |
| 9 yanvar 1851 – 24 yanvar 1851 | |
Fransanın xarici işlər naziri[d] | |
| 28 iyul 1852 – 7 may 1855 | |
Fransanın xarici işlər naziri[d] | |
| 15 oktyabr 1862 – 1 sentyabr 1866 | |
| Şəxsi məlumatlar | |
| Doğum tarixi | 19 noyabr 1805[1][2][…] |
| Doğum yeri | |
| Vəfat tarixi | 1 mart 1881[1][2][…] (75 yaşında) |
| Vəfat yeri | |
| Təhsili | |
| Fəaliyyəti | siyasətçi, diplomat |
|
|
|
 |
|
 Vikianbarda əlaqəli mediafayllar | |
O, İyul monarxiyası dövründə Madriddə müvəqqəti işlər vəkili, sonra Deputatlar Palatasının üzvü olmuş və burada Fransua Gizonun siyasətinə qarşı çıxmışdır. Fransada fevral inqilabından sonra əvvəlcə təsisçi, sonra qanunverici məclisin üzvü olmaqla həmişə sağdan səs vermişdir.[3]
Druen de Lüis Lui Napoleonun ilk kabinetində xarici işlər naziri olduqdan sonra prezidentin Roma Respublikasına qarşı siyasətini dəstəkləmiş, papa hakimiyyətinin bərpasının tərəfdarı olmuşdur.[3][4]
1849-cu ildə portfelini Aleksis de Tokvilə təhvil vermiş, Londona səfir kimi getmişdir. Buna baxmayaraq, o, tezliklə geri qayıtmış və 24 yanvar 1851-ci ildə əvvəlki vəzifəsinə qayıtmışdır. 128 iyul 1852-ci ildə Lui-Feliks-Etyen de Türqodan sonra yenidən Xarici İşlər Nazirliyinin rəhbəri olmuşdur.[3]
İstinadlar
redaktə- ↑ 1 2 3 4 senat.fr (fr.).
- ↑ 1 2 3 4 Bibliothèque nationale de France BnF identifikatoru (fr.): açıq məlumat platforması. 2011.
- ↑ 1 2 3 // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.). СПб.. 1890–1907.
- ↑ Bernard d’Harcourt. Les Quatre ministères de M. Drouyn de Lhuys. Plon Paris 1882.