Təmizürəklilər üsyanı


Təmizürəklilər üsyanı (yaponca: 一向一揆, yəni İkko-İkki) 一Yaponiyada İkko təriqətini rəhbərliyi altında baş vermiş, 1488–1582-ci illəri əhatə edən üsyanlar. [1]

Konfedarasiya
Təmizürəklilər üsyanı
一向一揆
təq. XV əsr — 1586

Haqqında

redaktə

XV-XVI əsrlərdə baş vermiş üsyanlar içərisində İkko təriqətinin rəhbərliyi altında baş vermiş üsyanlar da vardı. Bu üsyanlar 1488–1582-ci illəri əhatə etmişdi və "İkko ikki" ("Təmizürəklilər üsyanı") adlanırdı. Üsyanın əsas iştirakçıları buddizm təriqəti Cyodo-şinsyu təriqətinin döyüşkən rahibləri idi. Bu təriqətə rahib Rennyo rəhbərlik edirdi. "İkko-ikki" üsyanlarında rahiblərlər yanaşı, kəndlilər, şintoizm din xadimləri və kiçik samuraylar da iştirak edirdilər. Onlar məmurlara və feodallara qarşı mübarizə aparırdılar. Dini pərdə altında baş vermiş daha geniş çıxışlar İşiyama, İse, Kaqa, Mikava, Noto, Sukai, Setsu, Etien ve Etiqo əyalətlərində baş vermişdir. İkko təriqətinin ən böyük çıxışlarından biri 1563-cü ildə Mikava əyalətində baş vermişdir.[1]

 
Təmizürəklilər üsyanı

Bu üsyanlar XVI əsrin sonlarında səngidi. Böyük əmlaka və silahlı qüvvələrə malik İkko təriqəti 1580-ci ildə ilk ağır zərbə vuruldu. Xırda feodal ailəsində anadan olmuş Oda Nobunaqa (1534–1582) İkko təriqətinin mərkəzi olan Osaka şəhərindəki Xonqanci buddizm monastrlarını yandırdı, rahiblərin qəsrlərini darmadağın etdi, 3 minədək bina dağıdıldı, monastrıməbədlərə məxsus torpaq sahələri müsadirə edildi. Xieycan dağındakı Enryakuci monastrı xalq arasında "Qanunun sönməz işığı" adlanırdı və onun yandırılması ilə öz müstəqilliyini qoruyub saxlamış dini müxalifətə — İkko təriqətinə ağır zərbə vuruldu və ölkənin yarıdan çoxu tabe edildi.[2]

Üsyanın rəhbərləri

redaktə
 
Shoman-ji məbədinin müasir görünüşü

Üsyana 1457–1499-cu illərdə Rennyo, 1499–1525-ci illərdə Jitsunyo, 1525–1554-cü illərdə Şonyo, 1560–1592-ci illərdə Kennyo rəhbərlik etmişdir. 

Həmçinin bax

redaktə

Xarici keçidlər

redaktə

İstinadlar

redaktə
  1. 1 2 Davudov Q. Yaponiya tarixi. Bakı. 2014, s.118
  2. Davudov Q. Yaponiya tarixi. Bakı. 2014, s. 124–125