Azərbaycan–Ermənistan müharibəsi (1918–1920)

Azərbaycan-Ermənistan müharibəsi (1918-1920) — ermənilər ilə azərbaycanlıların qarışıq yaşadıqları yerlərdə Birinci Dünya müharibəsinin son aylarından etibarən Azərbaycan və Ermənistanda Sovet hakimiyyəti qurulana qədər davam etmiş müharibə.

Azərbaycan-Ermənistan müharibəsi (1918-1920)
Qafqaz İslam Ordusunun Azərbaycanda hərəkət planı
Tarix	30 mart 1918-28 noyabr 1920
Yeri	Azərbaycan və Ermənistan
Səbəbi	Azərbaycanla Ermənistanın qarışıq əhali olan ərazilərdə torpaq mübahisələri: Naxçıvan Muxtar Respublikası, Zəngəzur, Qarabağ
Nəticəsi	Sovet qoşunları tərəfindən hər iki tərəfin ərazisi işğal olunmuşdur
Ərazi dəyişikliyi	Araz Türk Cümhuriyyətinin süqutu
Münaqişə tərəfləri
Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti Araz Türk Cümhuriyyəti Osmanlı İmperiyası 12 may 1920-ci ildən sonra RSFSR Türk Milli Hərəkatı Azərbaycan SSR İlk Ermənistan Respublikası Dağlıq Ermənistan Respublikası  • erməni milisləri Bakı və Göyçay döyüşündə: Böyük Britaniya Sentrokaspi Diktaturası
Komandan(lar)
Səməd bəy Mehmandarov Sultan bəy Sultanov Xosrov bəy Sultanov Həbib bəy Səlimov Səməd bəy Cəmillinski Cəfərqulu xan Naxçıvanski Anatoliy Qekker Andranik Ozanyan Drastamat Kanayan Lionel Denstervil
Vikianbarda əlaqəli mediafayllar

Hərbi münaqişə Ermənstan və Azərbaycan respublikalarının yaranmasından sonra bu iki yeni dövlətin bir-birinə qarşı ərazi iddiaları əsasında meydana çıxdı. İki dövlətin ordularından başqa, hər iki tərəf qarşı tərəfdəki öz həmvətənlilərindən ibarət hərbi birləşmələri dəstəkləyirdi. Ermənistan Respublikasının hərbi qüvvələri Naxçıvanda, Sürməlidə, Şərur-Dərələyəzdə, köhnə Rusiya imperiyasının İrəvan quberniyasının İrəvan şəhərində azərbaycanlı hərbi dəstələrə qarşı birbaşa əməliyyatlar təşkil etmiş, Azərbaycan isə Qarabağ və Zəngəzurda erməni milli şuralarına qarşı hərbi əməliyyatlar həyata keçirmişdir. Bütün bunlara rəğmən, bu iki dövlət bir-biriləri ilə birbaşa hərbi əməliyyatlara girmədilər. Münaqişə zamanı bir neçə qırğınlar həyata keçirilmiş, bölgənin etnik göstəriciləri xeyli dəyişikliyə məruz qalmışdır. Müttəfiq dövlətlərin nümayəndələrinin müdaxilələri, eləcə də daha kiçik kontekstdə Gürcüstanın vasitəçilik cəhdləri uğurlu olmamışdır. Beləliklə, iki millət arasında hərbi münaqişə yalnız RSFSR-in Qızıl Ordusunun XI bölməsi tərəfindən bölgənin işğal edilməsi ilə müvəqqəti də olsa, sonlandı.

Ermənistan-Azərbaycan münaqişəsinin səbəbləri və zəmini

Ermənilər və azərbaycanlılar arasında etnik münaqişə dərin tarixi köklərə malikdir və xalqlar arasında dini, mədəni fərqliliklər fonunda qarşılıqlı ərazi iddiaları yaranmışdı.

Hər bir halda, milli, dini, sosial və iqtisadi fərqliliklər iki toplum arasında açıq düşmənlik halına yalnız XIX əsrin sonlarında gəldi. Bölgəyə rusların yerləşməsindən sonra XVIII və XIX əsr boyunca ermənilər Azərbaycan türklərindən ibarət aristokratiyanın ağalığından qurtula bildilər. Kapitalist üsul idarəsinin yayılması ilə də erməni burjuaziyası formalaşmağa başladı və mövcud sosia-ekonomik münasibətlər dəyişməyə başladı. Bu proses nəticəsində formalaşn erməni elitlər köhnə azərbaycanlı elitlər ilə rəqabətə girəcək hala gəldilər.

XIX əsrin son onilliklərində Rusiya Zaqafqaziyasında ermənilərə qarşı düşmən münasibətinin ilkin şərtlərindən biri də yerli hakimiyyət orqanlarında müsəlman əhalinin təmsil olunmaması idi. Xüsusilə, 1870-ci il islahatına görə, qeyri-xristianlar şəhər şuralarındakı yerlərin yalnız 1/3 hissəsindən, 1892-ci ildən isə 20 faizdən çoxunu əldə edə bilməzdilər. Əslində imperiya miqyasında yəhudilərə qarşı qəbul edilmiş bu qanunlar Cənubi Qafqazdakı müsəlmanlara qarşı çevrilmişdi. Halbuki bölgədə mülklərin əksəriyyəti onlara aid idi və seçicilərin 80 faizini də onlar təşkil edirdi.

Zaqafqaziyanın Rusiyaya birləşdirilməsindən sonra mərkəzi hökumət bölgə əhalisinin mədəni homogenliyinə nail olmağa çalışırdı. Buna görə də müsəlman aristokratiyasının mövqelərini zəiflətmək üçün tədbirlər görüldü, bu məqsədlə inzibati orqanlara bölgədə əsasən ermənilər tərəfindən təmsil olunan, əsasən xristianlar təyin edildi. 1880-ci illərdən başlayaraq çar hökuməti öz siyasətini dəyişərək Zaqafqaziya şəhərlərində erməni hökmranlığını sarsıtmağa çalışdı, bunun üçün antisemit siyasətinə bənzər bir ermənifobiya siyasəti yeritməyə başladı, müsəlmanların bu şəhərlərdə hökmranlıq iddialarını təşviq etdi. Bakı və Yelizavetpol quberniyaları, bəzi hallarda isə müsəlmanların tərəfində antierməni kompaniyalarında ştirak edirlər.

Bu ziddiyyət 1905-ci il inqilabi hadisələri zamanı qarşılıqlı etnik qırğınlar şəklini almışdı. Dövlətin aidiyyatı orqanları Zaqafqaziyanın Rusiyadakı inqilabi hadisələrdən diqqətini yayındırmaq üçün millətlərarası münaqişəyə qarışmırdı və hətta onu alovlandırırdı.

1905-1906-cı illərdəki erməni-tatar qırğınının dağıdıcı maddi və humanitar nəticələri olsa da, digər tərəfdən, bu silahlı etnik qarşıdurma münaqişədə iştirak edən hər iki etnik icmanın milli kimliyinin formalaşmasına və möhkəmlənməsinə töhfə verdi. Erməni milli hərəkatının liderləri baş verənləri bir növ mənəvi qələbə hesab edirdilər, çünki özünü müdafiə etmək üçün yenidən silaha sarılan ermənilərin şüurunda türklərin məğlubedilməzliyi mifi məhv edilmişdi. Eyni zamanda, orta təbəqəyə xas olan peşə sahələrində uzun müddət üstünlük təşkil edən ermənilərə qarşı inamsızlığın artması milli Azərbaycan burjuaziyasının inkişafına təkan verdi və bu da öz növbəsində daha mütərəqqi təhsil sisteminin, bir sıra türkdilli qəzetlərin, mədəniyyət və xeyriyyə cəmiyyətləri şəbəkəsinin yaranması formalaşmasına səbəb oldu.Erməni əsilli amerikalı tarixçi Riçard Hovanisiyanın da bildirdiyi kimi, 1918-ci ildə güclü ruspərəst hisslərə sahib ermənilərlə osmanlıpərəst hissələrə sahib və bölgədə yenidən müsəlmanların-türklərin hakimiyyətini bərpa etməyə çalışan Azərnbaycan türkləri arasında düşmən duyğular üzə çıxdı.

Oktyabr inqilabı və Zaqafqaziya

1917-ci ilin fevral ayında inqilab nəticəsində formalaşmış Rusiya Müvəqqəti Hökumətinin həmin ilin oktyabrında bolşeviklər tərəfindən devrilməsi nəticəsində Zaqafqaziyada vəziyyət qarışıq forma aldı. Yerli menşeviklər inanırdılar ki, aqrar bir ölkədə yerli şərtlər sosialist inqilabı üçün uyğun hala gəlməmişdir və sosializmə doğru transformasiya kapitalist inkişafın tamamlanması ilə davam etməlidir. Bolşeviklər isə əksinə, inqilabi dəyişiklikləri Rusiya imperiyasının bütün ərazisinə yaymağa çalışırdılar. Həmin dövrdə Zaqafqaziyada milli partiyalar - Azərbaycanın Müsavatı və Ermənistanın Daşnaksütyunu fəallaşdı.

Mərkəzi hakimiyyətə uğrunda gedən mübarizə fonunda Tiflisdə Zaqafqaziya Komissarlığı formalaşdırıldı. Komissarlığı ali qanunverici orqanı olan Seymə əsasən gürcülərin menşevikləri, azərbaycanlıların müsavatçıları və ermənilərin daşnakları, eləcə də iki rus nümayəndə daxil idi. Milli şuralar - Erməni Milli Şurası, Gürcüstan Milli Şurası və Azərbaycan Milli Şurası - Zaqafqaziya böyük nüfuz qazandılar. Bu şuraların nümayəndələri Komissarlıqda əsas söz sahibi idilər və onun idarə edilmə məsələsinə yön verirdilər. Komissarlıq yaradıldıqdan sonra Qafqaz Cəbhəsinin komandanı general M.A. Prjevalski yeni qurumun onun tərəfindən tanındığını bildirmiş və ordusuna yeni rəhbərliyə tabe olmaq əmri vermişdi.

Zaqafqaziya Komissarlığı öz hakimiyyətini Bakı istisna olmaqla bütün Zaqafqaziyaya yaya bilmişdi. Bakı şəhərində isə 1917-ci ilin noyabrında Sovet hakimiyyəti qurulmuşdu. Həmçinin Bakıda aylardır müsavatçılar, menşeviklər, bolşeviklər, SR-lər, daşnaklar arasında gedən mübarizə vagid idarəetmə orqanının yaradılmasına əngəl törətməkdə idi.

1918-ci ilin başlanğıcında öz ətrasfında müttəfiq və ya düşmən olmaqla fərqli qüvvələri formalaşdıran iki güc qaynağı meydana çıxdı. Sənaye mərkəzi olan Bakı bölgəni öz hakimiyyətinə almaq istəyən Sovet-bolşeviklər üçün əsas nöqtə demək idi və Zaqafqaziyanın ənənəvi mərkəzi anlamına gələn Tiflisə, yəni Komissarlığıa tabe olmamaqda qərarlı idi. Eyni zamanda anarxiya və qarışıqlıq həm Bakıda, həm də Yelizavetpolda getdikcə yayılmaqda idi. Yelizavetpolda əsl hakimiyyət Müsəlman Milli Komitəsinin əlində idi. Qarabağın dağlıq hissəsi ermənilər və azərbaycanlılardan təşkil edilmiş qarışıq şura tərəfindən idarə edilirdi. Eyni vəziyyət Şərur-Naxçıvanda da keçərli idi.

Qafqaz Cəbhəsinin dağılması və milli orduların formalaşması

Qafqaz Ordusunun komandanlığı tabeliyində olan qoşunların parçalandığını və döyüş səmərəsini tamamilə itirdiyini başa düşərək cəbhədəki vəziyyəti xilas etmək üçün dərhal könüllülük əsasında milli hissələrin yaradılmasına başlamaq qərarına gəldi. 1917-ci il dekabrın 5-də (18) Osmanlı ilə Qafqaz cəbhəsində hərbi əməliyyatların dayandırılmasını nəzərdə tutan barışıq imzalandı. Ertəsi gün Zaqafqaziya Komissarlığı "mümkünsə, ordunu tərxis etmək", milli hərbi birləşmələr və "bolşeviklərə qarşı mübarizəyə rəhbərlik etmək üçün xüsusi orqan" yaratmaq qərarına gəldi. Bir sıra rus bölmələrinin cəbhədən çıxarılması ilə paralel olaraq milli orduların - Gürcüstan Ordu Korpusu və Erməni Könüllülər Korpusunun yaradılması prosesi baş verdi. Dekabrda Qafqaz Cəbhəsi qərargahının təklifi ilə ayrı-ayrı hissələrin, ilk növbədə Yelizavetpoldakı (Gəncə) 219-cu Piyada Ehtiyat Alayının müsəlmanlaşdırılmasına başlanıldı. Dekabrın 18-də (31) Zaqafqaziya Komissarlığı müsəlman korpusunun daxil olduğu yeni ordunun yaradıldığını elan etdi. Qafqaz Cəbhəsi qoşunlarının baş komandanı general Prjevalskinin əmri ilə ertəsi gün rəsmi olaraq Zaqafqaziya müsəlmanları korpusunun yaradılmasına başlanıldı.

Osmanlı ilə barışıq xəbəri əsgərlərin cəbhədən kütləvi şəkildə getməsinə səbəb oldu. Zaqafqaziya Komissarlığı cəbhəni tərk etmiş bölmələri tərksilah etmək qərarına gəldi ki, bu da silahlarını təslim etmək istəməyən əsgərlər arasında son dərəcə mənfi reaksiyaya səbəb oldu.

Müsəlman hərbi birləşməsini silahlandırmaq Müsəlman Milli Komitəsinin öhdəsinə verilmişdi və bu iş üçün yüksək miqdarda silah-sursata ehtiyyac duyulurdu. Lakin hərbi anbarların böyük hissəsi Tiflis və Sarıqamışda yerləşirdi və müsəlmanlar silah və hərbi mal bölgüsündən uzaqlaşdırılmışdı. Buna görə də, azərbaycanlı nümayəndələr cəbhədən tərxis olub geri dönən rus döyüşçülərin tamamilə silahsızlandırılmasının ən ardıcıl tərəfdarları idilər. Bu proses 1917-ci ilin dekabrında Yelizavetpolda başladı. Yerli nüfuzlu şəxslər gürcü zabitlərin komandanlığı altında olan birinci Tatar alayından istifadə edərək 219-cu ehtiyyat alayının silahlarını müsadirə etdilər. Bu alayın önəmli bir qismi erməni və ruslardan ibarət idi. Bu hərəkətlər Elizabetpoldakı vəziyyətin hakimiyyətin və yerli hərbi komandirin nəzarətindən çıxmasına səbəb oldu.

1918-ci ilin yanvarında Tiflis-Biləcəri dəmiryolu xətti üzərindəki Dəllər, Ağstafa, Şamxor, Axtaqala və digər stansiyalarda, eləcə də Xaçmazda (Bakı-Dərbənd dəmiryolu xətti üzərində) yerli silahlı dəstələr cəbhədən geri dönən rus hərbçilərin üzərinə hücum edib silahları ələ keçirməyə çalışdılar. Ən genişmiqyaslı və qanlı toqquşma yanvarın 22-25-də (köhnə təqvimlə, 9-12) Azərbaycan silahlı dəstələrinin hücumu nəticəsində 2 minə yaxın rus əsgərinin öldürüldüyü Şəmxor stansiyasının ərazisində baş verdi. Bu toqquşma zamanı 2 min rus öldürüldü və bir neçə mini də yaralandı. 30-dan çox top, 100 pulemyot və 12 min tüfəng ələ keçirildi. V.M. Muxanovun bildirdiyinə görə, Şamxor hadisələri Zaqafqaziyada vəziyyətin tədricən anarxiyaya doğru irəliləməməsinin göstəricisi idi. Hərbi qatarlar hücumlar ilə eyni vaxtda İrəvan və Yelizavetpol quberniyalarında az qala hər gün azərbaycanlılarla ermənilər arasında irimiqyaslı toqquşmalar baş verməyə başladı, azərbaycanlı və erməni kəndlərinə ilk dəfə yanğınlar meydana çıxmağa başladı.

Zaqafqaziyadak; rejimin nwmay'nd'li ali qanunverici orqan; olan Seym 10 (23) fevralda toplandı və millətlərarası toqquşmaların artdığını etiraf etmək məcburiyyətində qaldı, lakin müxtəlif fraksiyaların nümayəndələrindən ibarət komissiyaların tərəfləri barışdırmaq cəhdləri uğur gətirmədi. V.M. Muxanova görə, Zaqafqaziyadakı vəziyyət əsas partiyalar tərəfindən, ya onların birbaşa, ya da dolayı yolla iştirakı ilə alovlandırılırdı. Müsavatçılar etnik və dini nifrətdən istifadə edərək Osmanlıya qarşı rəğbət aşılamaq istəyərkən, "daşnak rəhbərləri erməni birləşmələrinin yerli müsəlmanlara qarşı repressiyalarının qarşısını almadılar və bununla da özlərinə haqq qazandırdılar ki, sonuncular hərbi eşelonların hərəkətinə mane olur və erməni birləşmələri onların yolu ilə döyüşmək məcburiyyətindədir".

Həmin dövrdə Bakıda eyni zamanda müsavatçıların, daşnakların və bolşeviklərin Qırmızı Qvardiyası mövcud idi. Siyasi qarşıdurma etnik gərginliklə kəskinləşdi; şəhər yeni etnik zorakılıq ərəfəsində yaşayırdı.

Hələ 1917-ci ilin ortalarında rus ordusunun inqilabi şəkildə parçalanmasının əlamətlərinin meydana çıxması ilə əlaqədar Moskva və Petroqrad erməni milli komitələrinin üzvləri A.F.Kerenskini Qafqaz Cəbhəsinin sabitliyini qoruyub saxlamağın zəruriliyinə inandırmağa çalışırdılar. Bu məqsədlə onlar digər cəbhələrdən minlərlə erməni hərbi qulluqçusunun Qafqaza köçürülməsini təşkil etməyi xahiş etdilər. Bu addım ermənilərə görə Anadoluda ələ keçirilmiş yerlərin Rusiya üçün saxlanılmasında həlledici amilə çevrilə bilərdi. Razılıq alındı. Müvəqqəti Hökumətin süqutundan bir müddət əvvəl, oktyabr ayında Kerenski rus hissələrini əvəz etmək üçün 35 min erməni əsgərinin Qafqaza köçürülməsinə əmr verdilər. Lakin onların yalnız bir neçə mini cəbhəyə çatdı. Yerdə qalan əksəriyyəti isə Bakıya getdilər və orada şəhərdəki Erməni Şurasının rəhbərliyi altında 1918-ci ildə bolşevik hakimiyyətinin qurulmasına yardım etdilər.

Həm müsavatçılar, həm də bolşeviklər anlayırdılar ki, ikisi arasında hərbi toqquşma sadəcə zaman məsələsidir. 1918-ci ilin martında Bakı bolşevik və daşnakların Azərbaycan türklərinə qarşı qırğınları başladı. Tarixə Mart hadisələri və ya Mart soyqırımı kimi düşən hadisələr zamanı 10 mindən çox azərbaycanlı öldürüldü. Hadisələrin əvvəlində özlərinin bitərəfliyini elan edən daşnaklar qısa müddət sonra müsavatçılara qarşı qırğınlara qatıldılar. Bakıda başlayan antiazərbaycanlı qırğınları qısa müddət ərzində Bakı quberniyasının digər bölgələrinə də yayıldı. Hadisələr nəticəsində müsavatçıların Bakıdakı dayaqları tamamilə zəiflədildi və bolşevilərin sol SR-lər ilə ittifaq halında formalaşdırdıqları Bakı Kommunası hakimiyyətə gəldi.

Osmanlının hücumu

1918-ci ilin yanvarında rus ordusu faktiki olaraq cəbhəni tərk etdi. Bu zaman ərzində III türk ordusuna müqavimət bölgəyə səpələnmiş erməni dəstələri tərəfindən həyata keçirilirdi. Rus ordusu getdikdən sonra cəbhə boyunca türklərin (azərbaycanlılar da daxil olmaqla), kürdlərin, ermənilərin arasında etnik toqquşmalar davam etməkdə idi.

30 (12 fevral) yanvar tarixində Osmanlı ordusu ermənilər tərəfindən qırğınlara məruz qalan müsəlmanları qorumaq üçün hərbi əməliyyatlara başladığını elan etdi və 24 martdan etibarən 1914-cü il sərhədlərinə çatdı. Beləliklə də, bütün Şərqi Anadoluya nəzarət etməyə başladı. Geri çəkilən erməni hərbi dəstələri ilə birlikdə xeyli mülki erməni də bölgəni tərk etdi. Martın 3-də Brest-Litovskda imzalanmış Rusiya-Türkiyə əlavə müqaviləsinin şərtlərinə əsasən, rus qoşunları dərhal Ərdəhan, Qars və Batum rayonlarını (Qars və Batumi bölgələri) tərk etməli idi. Rusiya bu rayonların dövlət-hüquqi münasibətlərinin yeni təşkilinə qarışmamağı və bu rayonların əhalisinə qonşu dövlətlərlə, xüsusilə Türkiyə ilə razılaşaraq yeni sistem yaratmağa imkan verməyi öhdəsinə götürmüşdü. Müqavilədə mühüm bəndlərdən biri də həm Türkiyə, həm də Rusiya nəzarətində qalması planlaşdırılan bölgədəki erməni silahlı dəstələrinin hamısının Sovet tərəfindən tərkisilah edilməsinin nəzərdə tutulması idi. Brest-Litovsk müqaviləsinin imzalanması faktiki olaraq RSFSR Xalq Komissarları Sovetinin Anadoludakı ermənilərin öz müqəddəratını təyinetmə hüququndan bəhs edən “Türk Ermənistanı haqqında” dekretini ləğv etdi.

İmzalanmış razılaşmaya əsasən Osmanlı bölmələri Qars və Batumu ələ keçirdilər və 1877-ci il sərhədlərinə geri döndülər. 22 aprel tarixində Osmanlı imperiyasının təzyiqi altında Zaqafqaziya Seymi özünün Rusiyadan müstəqilliyini elan etdi. Lakin yeni respublika ilə Osmanlı imperiyası arasında aparılan danışıqlar heç bir nəticə vermədi və 15 may tarixində Osmanlı ordusu yeni hücuma keçdi. Hücumun əsas hədəfi İrəvan quberniyası ərazisi idi və bununla da ermənilər ilə yeni 3 həftəlik müharibə başlamış oldu. Bu böhran, gürcülərin almanlarla razılaşması, azərbaycanlıların isə Osmanlı ilə müttəfiqliyi Zaqafqaziya Demokratik Federativ Respublikasının dağılmasına, onun yerində isə 3 yeni milli dövlətin formalaşmasına yol açdı.

Hətta Zaqafqaziya Demokratik Federativ Respublikasının süqut etməsindən əvvəl azərbaycanlı millətçilər İstanbula gizli səfər həyata keçirmişdilər. Onların məqsədi İstanbuldakı Gənc Türk hökumətindən ikinci türk dövlətini elan etmək üçün onlara dəstək göstərilməsinə nail olmaq idi. Tərəflər əməkdaşlıq haqqında - xüsusən də Azərbaycanın gələcəyinin silahlı qüvvələrinin yaradılmasında türk ordusunun köməyi, onların maliyyələşdirilməsi, yerli türk əhalidən türk qoşunlarına yardım haqqında razılığa gəldilər.İyunun 4-də Osmanlı imperiyası Batumidə Zaqafqaziya respublikalarının hər biri ilə sülh müqaviləsi bağladı. Ermənistan-Türkiyə müharibəsində milli qüvvələri məğlubiyyətə uğrayan Ermənistan üçün müqavilənin şərtləri ən çətin idi. Ermənistan Respublikasına keçmiş İrəvan quberniyasının yarıdan da az bir hissəsi - Yeni Bəyazid qəzası, Aleksandropol qəzasının şərqi, İrıvan, Üçkilsədə dövlət qurmağa icazə verilmişdi.Osmanlı-Azərbaycan müqaviləsinə görə, Osmanlı Azərbaycanı Bakı və Yelizavetpol quberniyaları, eləcə də Naxçıvanın Ordubad dariəsindən ibarət respublika olaraq tanıyırdı. Əlavə olaraq da, Osmanlı imperiyası Azərbaycana Bakı və Qarabağın dağlıq hissəsində öz hakimiyyətini qurmağa yardım edəcəyinə söz verirdi.

1918-ci ilin iyununda Osmanlı və Azərbaycan türklərindən ibarət Qafqaz İslam Ordusu yaradıldı. Ordunun məqsədi Mart soyqırımından sonra Bakı Kommunası qurulan və hakimiyyətin bolşeviklərə keçdiyi Bakını geri qaytarmaq idi. Eyni zamanda Bakı Kommunasının və ya digər adı ilə Bakı Xalq Komissarları Sovetinin əsasən ermənilərdən ibarət ordusu qərbə doğru hərbi hücuma başlamışdı. Onların əsas məqsədi Qafqaz İslam Ordusu qüvvələrini yerli azərbaycanlı hərbi dəstələrlə birləşmələrinə əngəl olmaq idi. İki tərəf arasında hərbi əməliyyatlar Bakı Kommunası qüvvələrinin məğlubiyyəti və nəticədə çevrilişlə nəticəsində Bakıda yeni hökumətin - Sentrokaspi Diktaturasının yaradılması ilə başa çatdı. İngilis Dunsterforce dəstəsinin Bakı müdafiəçilərinə kömək etməsinə baxmayaraq, 1918-ci ilin sentyabrında Qafqaz İslam Ordusu Bakını ələ keçirdi və ermənilərdən Mart soyqırımının qısası alındı.

1918-ci ilin yayında və payızında Zaqafqaziyanın etnik cəhətdən qarışıq rayonlarında artıq Ermənistan-Azərbaycan müharibəsi gedirdi. Digər tərəfdən də, Osmanlı ilə Ermənistanın razılaşmasını tanımayan Andronik Ozanyan öz dəstəsi ilə Naxçıvanda və Zəngəzurda azərbaycanlı hərbi dəstələrə qarşı döyüşməkdə idi. Digər tərəfdən də Qafqaz İslam Ordusunun dəstəyi ilə Azərbaycan Qarabağın dağlıq hissəsində öz hakimiyyətini formalaşdırmağa çalışırdı.

Bu arada gənc respublikalar arasında qarşılıqlı ərazi iddiaları yarandı. Azərbaycan Bakı və Yelizavetpol quberniyaları ilə yanaşı, İrəvan quberniyasının müsəlmanların məskunlaşdığı ərazilərə, Zaqatala qəzasına, habelə Tiflis quberniyasının bir sıra qəzalarına – Tiflis, Sığnax, Borçalin, Axalkalakil, Axalsixı ərazilərinin hamısına və ya bəzi hissələrinə iddialı idi. Ermənilər İrəvan quberniyasına, Borçalı qəzasının cənubuna, Tiflis quberniyasının Axalkalaki qəzasına, Yelizavetpol quberniyasının dağlıq hissələrinə, Zəngəzura, Qarabağa və Qazaxa iddia irəli sürürdü. Gürcüstan ilə Azərbaycan arasında Zaqatala dairəsi və Tiflis quberniyasında bəzi bölgələr üstündə ərazi mübahisəsi var idi. Ermənistanla isə borçalı və Axalkalaki qəzalarına görə mübahisələr getməkdə idi. Osmanlı imperiyasının Birinci Dünya müharibəsində məğlub olmasına və Mondros atəşkəsini imzalamasına görə ordularının Zaqafqaziyadan geri dönməsindən sonra hər üç respublika Qars və Batuma iddia irəli sürrməyə başladı.

Borçalı qəzasının kimə aid olması problemi Gürcüstanla Ermənistan arasında müharibə ilə nəticələndi və Azərbaycanla Gürcüstan arasında ərazi mübahisələri müharibəyə çevrilməsə də, Zaqafqaziyada Sovet hakimiyyəti qurulana qədər davam etdi.

Eyni zamanda, Qarabağın və Zəngəzurun erməni əhalisi Ermənistanın tərkibinə daxil olmaq niyyətində olduqlarına görə Azərbaycan hakimiyyətinə tabe olmaqdan boyun qaçırsalar da, Ermənistan hakimiyyəti onlara mühüm köməklik göstərə bilmədi. Öz növbəsində, İrəvanın cənubundakı müsəlmanların məskunlaşdığı rayonlar Osmanlı və Azərbaycandan dəstək və silah alaraq Ermənistan Respublikasının hakimiyyətini tanımaqdan imtina etdilər. Maraqların toqquşması son nəticədə mübahisəli ərazilərdə qanlı qarşıdurmaya gətirib çıxardı.

Mübahisəli ərazilər və tərəflərin arqumentləri

Yelizavetpol quberniyası

Yelizavetpol quberniyasl 1868-ci ildə formalaşdırılmışdı və İrəvan quberniyasının dağlıq hissələrinin şərqində, Tiflis quberniyasının Bakı quberniyasının qonşuluğunda yerləşirdi. Halisinin əksəriyyətini azərbaycanlılar və ermənilər təşkil edirdilər (1886-cı ildə 55.96 faizi azərbaycanlılar, 35.43 faizi ermənilər, 4.68 faizi isə kürdlərdən ibarət idi - efn). Ermənilər dağlıq bölgələrdə əhalinin əksəriyyətini təşkil etməkdə idilər, lakin azərbaycanlılar digər yerlərdə əksəriyyəti təşkil etməklə birlikdə, ilin müəyyən hissələrində düzənliklərdən ermənilərin yaşadıqları dağlıq yerlərə köçməkdə idilər.

Bu dövr ərzində erməni-azərbaycanlı münaqişəsi Yelizavetpol quberniyasının dağlıq hissələrində yayılmış. Bu münaqişə yerlərini 3 hissəyə bölmək olar:

• Qazax qəzasının Dilican boyunca cənub-qərb dağlıq hissəsi,
• Qarabağın dağlıq hissəsi - Şuşa qəzasının böyük hissəsi, Yelizavetpol, Cavanşir və Cəbrayıl qəzalarının dağlıq yerləri,
• Qarabağın dağlıq hissəsindən keçid boyunca yerləşən azərbaycanlı və kürd kəndləri ilə ayrılmış Zəngəzur qəzası.

Zaqafqaziya Federasiyasının dağılmasından sonra Qazax qəzasının dağlıq hissəsi Ermənistanın tərkibinə daxil oldu, Dağlıq Qarabağda və Zəngəzurda isə Ermənistan-Azərbaycan qarşıdurması daha iki il davam etdi.

Qarabağda etnik sərhəd faktiki olaraq Mil-Qarabağ çölünün qərb kənarından keçən Dağlıq və Düzən Qarabağın fiziki-coğrafi sərhədinə uyğun gəlirdi. Eyni zamanda azərbaycanlıların məskunlaşdığı Düzən Qarabağda bir sıra erməni kəndləri, ermənilərin məskunlaşdığı Qarabağın dağlıq hissəsində isə azərbaycanlı kəndləri var idi. Qarabağın ən böyük şəhəri olan Şuşada azərbaycanlı və erməni məhəlləsi var idi. Yay aylarında azərbaycanlı köçərilərin miqrasiyası ilə əlaqədar olaraq Qarabağın dağlıq hissəsində etnik sərhəd silinmiş və əhalinin qarışıq yaşamaqda olduğu geniş zolaq formalaşmışdı.

Zəngəzur Şərqi Zaqafqaziya, İrəvan quberniyası və Naxçıvanı birləşdirən strateji dəhliz idi. 1916-cı ildə burada 120 min müsəlman və 101 min erməni (yayda Zəngəzurun dağlıq rayonlarının otlaqlarına köçən Qarabağın düzənlik hissəsinin azərbaycanlı maldarları istisna olmaqla) yaşayırdı. Eyni zamanda xeyli sayda azərbaycanlı periferial ərazilərdə, məsələn cənub-şərq yamaclarında olan Qubadlı məntəqəsində əksəriyyəti təşkil edirdilər. Erməni tərəfi Zaqafqaziyanın aministrativ-ərazi bölgüsündə islahatlar keçirilməsini təklif etmişdi. Bu layihəyə görə, mərkəzi Zəngəzurun əhalisinin çoxunu köçərilər təşkil edən periferial bölgələri əsas hissədən ayrılmalı idi. Beləliklə də, köçərilər çıxdıqdan sonra qəzanın əhalisi 88 min ermənidən, 2 min digər xristianlardan və 46 min müsəlmanlardan ibarət olacaqdı.

Riçard Hovanisiyan bildirir ki, həm azərbaycanlılar, həm də azərbaycanlıların bu ərazilər üzrə iddialarında qərarlı idilər.

ERmənistan Respublikası Yelizavetpolun dağlıq bölgələrinə iddialarını burada ermənilərin əksəriyyəti təşkil etməsinə, dini və mədəni billik iddialarına əsaslandırırdılar. Belə ki dağlıq bölgələr azərbaycanlıların məskunlaşdığı düzənlik bölgələrdən fərqlənməkdə idi. Ermənilərə görə bu dağlıq hissə Ermənistanın təbii müdafiəsini təşkil edəcək, Araz vadisini və Araratın qorunmasını asanladıracaqdı. Onlara görə Qarabağın dağlıq bölgəsinin Ermənistana verilməməsi onun təbii bütövlüyünün pozulması anlamına gəlməkdə idi. Strateji nöqteyi-nəzərdən dağlıq rayonların itirilməsi Ermənistan üçün Azərbaycanla Türkiyə arasında sonuncu səddin aradan qaldırılması və İrandan təcrid olunması demək idi. Ermənilər hətta bölgənin türklər tərəfindən ələ keçirilib, demoqrafiyasının dəyişdirilməsindən sonra belə Qarabağda erməni dövlətçiliyinin qalıqlarının qaldığını bildirirdilər. Onlar bu iddialarını Qarabağın erməni məliklikləri və onun Səfəvi imperiyası tabeliyində öz muxtariyyətlərini saxlamaları ilə əsaslandırırdılar.

Azərbaycan tərəfi isə öz iddialarını tarixi, coğrafi və iqtisadi arqumentlərə əsaslandıqmaqda idi. Azərbaycan tərəfinə görə, erməni məlikliklərinin müəyyən muxtariyyətə sahib olmalarına baxmayaraq, onla buranın türklərin Qarabağ bəylərbəyiliyinin tərkib hissəsi olduğunu bildirirdilər. Rus işğalına qədər Türk tayfaları Cənubi Qafqaza hakim olmuşdular. Yelizavetpol quberniyasının 8 qəzasının 7-də azərbaycanlılar mütləq əksəriyyəti təşkil edirdilər. Azlıq olduqları Qarabağın dağlıq hissəsində belə həm Azərbaycan türkləri, həm də kürdlər əhəmiyyətli azlıq hesab edilirdilər. Azərbaycan tərəfinin fikrincə, ermənilərin kompakt yaşadıqları ərazilərin özbaşına ayrılması və onların Ermənistana birləşdirilməsi regionun coğrafi, iqtisadi və siyasi birliyini təhdid edərdi. Azərbaycan tərəfi erməni tərəfdən fərqli olaraq, dağlıq və aran ərazilərini bir-birindən ayrı hesab etmir, onları azərbaycanlıların ənənəvi köçəri həyat tərzinə uyğun gələn vahid bütöv hesab edirdi.

Anatoli Yamskov göstərir ki, 1897-ci il siyahıyaalınmasına əsasən azərbaycanlılar Şuşa və Cəvanşir qəzalarının kənd əhalisinin 54,8 faizini (115,8 min nəfər) təşkil etmiş, yayda onların yalnız 1/3 hissəsi Qarabağın düzənlik hissələrində qalmış, qalanları dağlıq hissələrə, yəni Şuşa və Zəngəzur qəzalarına köç etmişdirlər. Arsen Saparov onu da qeyd edir ki, Qarabağ köçərilərinin çoban həyat tərzinə görə sağ qalması Qarabağın dağlıq hissələrinin yüksək dağ otlaqlarına çıxış əldə etməkdən asılı idi, belə ki onlar hər il ilin müəyyən dövrlərində yüksək yerlərə köç edir və bu zaman oturaq əhalinin bölgəsindən keçirdilər.

Qarabağın dağlıq və düzənlik ərazilərinin bir-birindən ayrılması köçəri azərbaycanlıların təsərrüfatlarının tamamilə yox olması anlamına gələ bilərdi. Ermənistan bunu həll etmək üçün Azrbaycanın düzən yerlərində suvarma sisteminin yaradılması, otlaq ərazilərinin əvəzinə Azərbaycanın şimalında yeni yerlər təşkil edilməsi və ya otlaq ərazilərdən istifadəyə icazə verən xüsusi dövlətlərarası sazişin imzalanmasından ibarət idi. Azərbaycan tərəfi bütün bu təklifləri rədd etməkdə idi.

Strateji nöqteyi-nəzərdən Dağlıq Qarabağ Ermənistan üçün olduğu qədər Azərbaycan üçün də önəmli idi, çünki bu regiona nəzarətin olmaması Türkiyə ilə əlaqənın olmaması demək idi. Bu da Azərbaycanın təhlükəsizliyini pozurdu. Azərbaycan tərəfi iqtisadi arqumentlər də irəli sürdü: Yelizavetpol quberniyası Azərbaycana bağlı idi, çünki demək olar ki, bütün əsas nəqliyyat yolları İrəvanla deyil, Bakı ilə bağlı idi. Dağlıq Qarabağ erməniləri Bakıdan gələn tədarükdən asılı idilər və minlərlə yerli sakin orada daimi və ya mövsümi işlə təmin olunmuşdu. Qarabağın Bakı ilə əlaqələrini kəsilməsi bütün bunların da yox olması anlamına gələrdi.

İrəvan quberniyası

1916-cı ilin statistik göstəricilərinə görə İrəvan quberniyasında erməni əhali əksəriyyəti təşkil etməkdə idi. Naxçıvan, Şərur-Dərələyəz və Sürməli qəzalarında müsəlman əhali, yəni azərbaycanlılar və az sayda kürdlər üstünlüyə sahib idilər. Ermənistan Respublikasının elan edilmə ərəfəsində respublika ərazisində 670 min erməninin yaşadığı halda, 375 min də azərbaycanlı yaşamaqda idi. 1918-ci ilin sonlarına qədər Azərbaycan İrəvan quberniyasında Batum müqaviləsi ilə Osmanlı ordusu tərəfindən ələ keçirilməmiş bölgələrə iddia irəli sürürdü. Osmanlının ordusunu geri çəkməsindən sonra Azərbaycan naxçıvan, Şərur-Dərələyəz, Sürməli qəzalarına, eləcə də Üçmüədzin və İrəvan qəzalarının bəzi hissələrinə iddia irəli sürdülər. Bu yerlərə İrəvan şəhərinin ətrafını təşkil edən yerlər də daxil idi. Azərbaycan tərəfinin arqumentləri tarixi və demoqrafik idi: bu bölgə Rusiyaya ilhaq olunmazdan əvvəl onun ərazisi müsəlman xanlıqlarına məxsus idi. Rusiyaya qoşulduqdan sonra buraya minlərlə erməni köçkünün köçürülməsinə baxmayaraq, cənub rayonları öz müsəlman xarakterini saxlamış, müsəlmanların əksəriyyətini isə bilavasitə Azərbaycan Respublikası ilə bağlı olan azərbaycanlılar və ya türklər təşkil edirdi.

Erməni mövqeyinə görə, müsəlmanların qəzalarda əksəriyyəti təşkil etmələrinə baxmayaraq, bütün quberniyada ermənilər say etibarilə üstünlüyə sahib idilər və azərbaycanlıların öz müqəddəratını təyin etmə prinsipinin tədbiq edilməsi bütün Ermənistan Respublikası ərazisinin bütövlüyünün pozulmasına yol açardı. Ermənilər tarixi baxımdan bölgədə erməni dövlətlərinin mövcud olduğunu, bu dövlətlərin paytaxtlarının Araz çayı sahilində yerləşdiyini bildirirdilər. Onlar bölgənin türklər tərəfindən işğal edilməsi ilə bu gedişatın dəyişdiyini, nəticədə demoqrafiyanın da böyük dəyişikliy məruz qaldığını bildirirdilər. Erməni tərəfi coğrafi arqumentlər də irəli sürdü ki, dəniz səviyyəsindən 1200 metrə qədər yüksəklikdə yerləşən Araz vadisi topoqrafik cəhətdən çölləri və düzənlikləri dəniz səviyyəsindən 300 metrə qədər yüksəklikdə yerləşən Şərqi Zaqafqaziya ilə əlaqəli deyil. Belə ki, ermənilər Araz vadisini də kənd təsərrüfatına yararlı torpaqlarına görə ələ keçirmək niyyətində idi. Bundan əlavə, bu çayın vadisi Ermənistan üçün strateji baxımdan da önəmli idi, çünki onu İran ilə birləşdirən dəmiryolu buradan keçməkdə idi. Həmçinin bu bölgə Zəngəzura və Qarabağa olan keçidi də təmin edirdi. Siyasi nöqteyi nəzərdən, Ermənistan özünə təhlükə kimi gördüyü üçün Azərbaycan ilə Türkiyə arasında sərhədin formalaşmamasına çalışırdı.

Xarici dövlətlərin iştirakı

Ermənistan-Azərbaycan müharibəsi bir sıra xarici dövlətlərin regiondakı vəziyyətə bu və ya digər şəkildə təsir edən maraqlarının toqquşması fonunda baş verdi.

Osmanlı imperiyası

1917-ci il iki rus inqilabı və ondan sonra Qafqaz Cəbhəsinin süqutu Gənc Türk hökumətində Osmanlı İmperiyasının Qafqazla bağlı çoxdankı planlarının həyata keçirilməsinə ümid verdi. İttihad və tərəqqi hökuməti inanırdı ki, pantürkizm vasitəsiylə Qafqazda əldə edilən irəliləmə Ərəb vilayətlərinin itirilməsini kompensasiya edəcəkdir. 1918-ci ilin fevral ayında hücuma keçən Osmanlı ordusu əvvəllər ruslar tərəfindən ələ keçirilmiş Şərqi Anadolu torpaqlarını geri qaytara bildi. Hətta apreldə Batum və Qars oblastları da ələ keçirildi. Orduların ciddi müqavimətə məruz qalmaması və rahat irəliləməs Hərb naziri Ənvər paşanı daha da irəli getmək üçün ümidləndirdi. İlkin planlara Bakı neft mədənləri bölgəsinin ələ keçirilməsi və Cənubi Azərbaycanın birləşdirilməsi idi. Sonrakı planlara Türkistana doğru irəliləmək, Xəzər dənizi hövzələrini ələ keçirmək, İranın cənubunda, Əfqanıstanda və Hindistanda antiingilis üsyanları meydana çıxarmaq idi.

May ayının sonunda Osmanlı ordusu erməni könüllü dəstələri ilə döyüşdükdən sonra Batum sülh müqavilələri imzalandı. Müqavilələr nəticəsində Zaqafqaziya 3 dövlətə parçalandı və ZDFR süqut etdi. Ermənistan və Gürcüstan Osmanlı imperiyasının bütün torpaq iddialarını qəbul etməyə məcbur oldu. Bunun əksinə Azərbaycan öz iddia etdiyi bölgələri əldə etməklə birlikdə, Osmanlı ona öz ərazisində təhlükəsizliyi təmin etməyə yardım edəcəyini, Qarabağnı dağlıq hissəsində və Bakıda daşnak və bolşeviklərə qarşı müharibədə ittifaq quracağına söz verdi. Eyni zamanda, Osmanlı hökuməti Azərbaycan ərazisini qurulmaqda olan Turan imperiyasının bir hissəsi olaraq görməkdə idilər. Bu imperiyaya Türküstan, Cənubi Azərbaycan, Şimali Qafqaz kimi yerlər daxil idi.

Ənvər Paşanın uzaqgörən planları isə Bakı neftinə böyük ehtiyacı olan Alman İmperiyasının etirazına, daha sonra isə müqavimətinə səbəb oldu[84]. Gürcüstanı öz himayəsinə götürən Almaniyanın təzyiqi ilə Ənvər paşa Bakıya hücumda nizami türk qoşunlarından istifadə etməkdən əl çəkməli oldu. Çünki nizami ordunu oraya daşımaq Zaqafqaziya dəmir yolunun Gürcüstan hissəsindən istifadəni tələb edirdi. Bunun əvəzinə, Osmanlı komandanlığı öz əsas qüvvələrini Cənubi Azərbaycana göndərdilər. Gəncədə Bakını azad etmək üçün Osmanlı ordu hissələrindən və azərbaycanlı hərbi könüllülərdən ibarət Qafqaz İslam Ordusu yaradıldı. Buraya döndərilən diviziya Aleksandropol-Dilican-Ağqstafa vasitəsiylə, yəni Gürcüstan ərazisindən yan keçərək getdilər.

15 sentyabrda Qafqaz İslam Ordusu bir neçə döyüşdə qazanılan qələbədən sonra Bakını azad etdi və bu şəhər Azərbaycanın paytaxtı elan edildi. Hər bir halda, bir ay yarımdan sonra müharibənin başqa cəbhələrində ağır məğlubiyyətlər alan Osmanlı ordusu döyüşlərdən çəkilməyə məcbur oldu və Mudros atəşkəs müqaviləsini imzaladı. Lakin hələ də bölgədə təsir gücünə sahib olan Osmanlı imperiyası geri çəkilərkən Araz və Qars Cümhuriyyətləri kimi rejimlərin qurulmasında iştirak edib, özlərinin xeyli zabitini bu qurumların ordularında xidmət üçün geridə buraxdılar. Osmanlı rəhbərliyinin Zaqafqaziya ilə bağlı bu siyasəti Türkiyə-Naxçıvan-Zəngəzur-Azərbaycan dəhlizinin strateji əhəmiyyətini dərk edən türk millətçiləri tərəfindən davam etdirildi.

Böyük Britaniya

Oktyabr inqilabından sonra Böyük Britaniya və Fransa Rusiya ərazisini özləri arasında nüfuz dairələrinə bölmək üçün razılığa gəldilər. Qara dənizin şimalında ərazilər Fransanın, bu bölgənin şərqindəki ərazilər - Şimali və Cənubi Qafqaz da daxil olmaqla, Böyük Britaniyanın təsir dairəsinə düşdü.

Müttəfiqlərin Cənubi Rusiyaya müdaxiləsinin rəsmi məqsədi Mərkəzi Qüvvətlərin qoşunlarının bölgəyə nüfuz etməsinin qarşısını almaq və Yaxın Şərqdəki Britaniya mülklərinin təhlükəsizliyini təmin etmək idi. Rus tarixçisi L.I. Miroşnikov göstərir ki, Böyük Britaniyanın Zaqafqaziyada və Zakaspidə məqsədi bu regionda tam hökmranlıq və Sovet hakimiyyətini devirmək məqsədi ilə Rusiyada əksinqilabı dəstəkləmək idi.

Həmin dövrün ingilis kəşfiyyatına görə Cənubi Qafqazın coğrafi və strateji üstünlüyü ondan ibarət idi ki, Asiyanın içərilərinə gedən nəqliyyat yolları bu bölgədən keçirdi. Böyük Britaniya Bakı neftinə çıxış əldə etməkdə, eləcə də Cənubi Asiyada bolşevik Rusiyasının ingilis mülklərinə inqilabi təsirinə qarşı Zaqafqaziyadan maneə kimi istifadə etməkdə maraqlı idi.

Zəmin

.

Qarabağda vəziyyət